නිදහස් සෞඛ‍ය සේවය

මේ කතාවත් ඇත්තම සිදුවීමක්. පේරාදෙණිය න්‍යශ්ටික වෛද්‍ය අංශයට ලංකාවේ හතර පැත්තෙන්ම තයිරොයිඩ් පිළිකා රෝගීන් එනවා. ඒ එන්නේ ඔපරේශන් එකට පස්සේ විකිරණ අයඩින් ප්‍රතිකාර ලබාගන්න. ඔන්න අදත් ආවා මේ වගේ ලෙඩෙක්. මඩකලපුවේ රෝහලෙන් ගිලන් රථයක එවලා තිබුනේ වයස පනස් ගානක දෙමළ කාන්තාවක්, ඒ එක්ක දෙමළ  සාත්තු සේවිකාවකුත් (ඇටෙන්ඩන් කෙනෙක්)  ආවා. දෙන්නටම සිංහළ බෑ.
හොඳම වැඩේ කියන්නේ ලංකාවේ ගිලන් රථයක් යවනකොට උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්න හැකි විදිහට යවනවා. අදත් එහෙමයි. වැරැද්දක් කියන්නත් බෑ ඉතින්, රෝහලකට තියෙන්නේ සීමිත ගිලන් රථ ගානක්නේ. මඩකළපුවේ ඉඳලා පේරාදෙණියට එක ලෙඩෙකුයි තව ලෙඩෙක් කොළඹටයි ගෙනයන්න එක පාර ගිලන් රථය ඇවිත් තිබුනේ. පේරාදෙණියේ ලෙඩාව උදේ 9 ට විතර බස්සලා ගිලන් රථය කොළඹ යන්න ගියා.
 න්‍යශ්ටික වෛද්‍ය අංශයේ විනාඩි ගානක වැඩක් තියෙන්නේ. ලෙඩාව පරීක්ෂා කරලා විකිරණ අයඩින් දෙන්න දිනයක් ලබාදෙන එක.

දැන් ලෙඩා ඉන්නවා ආපසු මඩකළපු යන්න ගිලන් රථය එනකම්. මේ වැස්ස දවස් වල මහනුවර ඉඳලා කොළඹට යන්න පැය 3ක්වත් යනවා. ඉතින් මේ ලෙඩාටයි සාත්තු සේවිකාවටයි පැය 6ක් බලාගෙන ඉන්න වෙනවා ගෙදර යන්න.

න්‍යශ්ටික වෛද්‍ය අංශයේ දිග පුටුවකට වෙලා දෙන්නම හොඳට නිදි. දවල් වෙලාවත් වුනා. මේ ලෙඩා නම් සල්ලි ගෙනෙන්න නැතිව ඇති. නමුත් සාත්තු සේවිකාව එයාගේ ගනනේ වෛද්‍ය පීඨයේ කැන්ටිමෙන් "රසවත්" කෑම වේලක් අර රෝගියාටත් අරගෙන යනවා මම දැක්කා.
කොහොම කොහොම හරි හවස් වේගෙනත් ආවා. හවස හතරට විතර ගිලන් රථය ආවා.

ඊට කළින් න්‍යශ්ටික වෛද්‍ය අංශයේ තාක්ෂණ නිලධාරියෙක් මේ දෙන්නත් එක්ක කතා වෙනවා ඇහුනා.
"කොහොමද ? හරි වැඩේ නේද? පැය ගානක් නිකම් බලාගෙන ඉන්න වුනා නේද?"

මරු උත්තරයක් තමා දුන්නේ. "නෑ මහත්තයා කමක් නෑ, මෙහෙ (මහනුවර ) හරි සනීපයි රස්නෙත් නෑ හොඳට නින්ද ගියා. වෙලාව යනවා දැනුනෙත් නෑ " ගැට ගගහා සිංහලෙන් කියනව මමත් අහගෙන.

"පෙරළුනු පිට හොඳයි කියනවා"  කියලා රෝහන බැද්දගේ මහත්තයා සින්දුවකත් කියනවලු