කවුරුත් ඇඟිල්ල දික් කරන්න කලින් අපි අපිටම ඇඟිල්ල දික් කර ගන්න පුරුදු වුනොත් අපේ වැරදි පහසුවෙන්ම හදාගන්න පුළුවන් කියන විශ්වාසයෙන් මේ කතාව ලියන්නේ. කතාවක් කිව්වට පොඩිම පොඩි සත්‍ය සිදුවීමක්.
පසුගිය දවසක රෑ දහයට විතර හදිසියේම ගම්පොල හයේ වාට්ටුව්ට (ප්‍රසව වාට්ටුවට ) ගර්භනී අම්මා කෙනෙක් ඇතුළු වුනා. බොහොම කළබලෙන් තමයි ආවේ. බබා ලැබෙන්න දවසුත් හරි.
එදා මම රෑ වැඩ මුරය බාරව හිටියේ. ඉතින් මොකද කින්ද මන්ද කියලා අහලා රෝගියාව පරීක්ෂා කරලා එහෙම අවශ්‍ය ලේ පරික්ෂණ සී ටී ජී (අම්මාගේ බඩේ ඉන්න බබාගේ හෘද ස්ඵන්දනය ලකුණු කරන පරීක්ෂාව )
එහෙම කළා. කොහොම හරි මේ අම්මා ප්‍රසූතියට ආසන්නව හිටියේ. සූතිකාගාරයට යැව්වට පස්සේ එදා රෑම බබා ඉපදුනා.
මේ අම්මාගේ වාට්ටුවේ සිදුවිය යුතු වැඩ ටික ඉවර කරලා සූතිකාගාරයට යවන්න යනකොට තව ගර්භනී අම්මලා දෙන්නෙක් වාට්ටුවට ඇතුලත් වීමට ආවා.
ඉතින් මොකද්ද ඕක කියන්නත් දෙයක්ද කියලා ඔබට සිතෙන්න පුළුවන්. හැබැයි මේ සම්පූර්ණ ඇත්තක්, අපේ රටේ මෙහෙම දේවල් සිදු වෙනවා. හරිද වරදිද කියලා තීරණය කිරීම කියවන අයට බාරයි.
මේ රෝගීන් තුන් දෙනාම ඇවිත් තිබුනේ එකම තැනකින්. දුෂ්කර පළාතක පොඩි ග්‍රාමීය රෝහලකින්. මේ රෝගීන් කියපු විදිහට ඒ රෝහලේ එකම එක වෛද්‍යවරයෙක් විතරයි ඉන්නේ. මේ අම්මලා ඒ රෝහලට ඇතුලත් වෙලා තිබුනේ දරු ප්‍රසූතියට. මේ තුන් දෙනාගෙන් එක්කෙනෙකුට අධි රුධිර පීඩනයත් තියෙනවා. කොහොමින් හරි ඉහත කී රෝහලේ වෛද්‍යවරයාට හවස මොකක් හරි පෞද්ගලික වැඩකට යන්න වෙලා තියනවා. මුළු රෝහලේම ඉඳලා තියෙන්නේ මේ ලෙඩ්ඩු (අම්මලා ) තුන්දෙනා විතරයි. ඉතින් මේ වෛද්‍යවරයා ඒ රෝගීන් තුන්දෙනාව අපේ රෝහලට එවලා තියනවා.
තනි වෛද්‍යවරයෙක් පමනක් සිටින මේ වගේ රෝහලක වෛද්‍යවරයාට තමන්ගේ අත්‍යවශ්‍ය දෙයකට වත් නිවාඩුවක් ගන්න වෙලාවක් නො එන්න පුළුවන්. එහෙම අත්‍යවශ්‍ය වෙලාවක වෛද්‍යවරයා නැති නිසා අමාරු රෝගීන් ටික ළඟ රෝහලකට යවන එකත් හරි. නමුත් ප්‍රශ්නය ඒක නෙවෙයි. මේ වෛද්‍යවරයා තමන්ගේ පෞද්ගලික ගමනකට රෝහලේ එකම ගිලන් රථය අරගෙන ගිහින්. මේ ගර්භනී අම්මලා ටිකට තමන්ට හැකි විදිහකට ගම්පොල රෝහලට යන්න කියලා ලියලා දීලා පිටත් කරලා තියනවා. මේ අම්මලා තුන් දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් බබා උපදින්න ඉතාම ලං වෙලා තිබුනා. තව ටිකක් ප්‍රමාද වුනා නම් එයා ආව ත්‍රීවීල් එකේම බබා උපදින්නත් තිබුනා. ඒ වගේම තුන් දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක්ට අධ් රුධිර පීඩනය තිබුනා. ඒ අම්මට මූලික ප්‍රතිකාරයක්වත් දිලා තිබුනේ නෑ.
ඒ වෙලාවේ ප්‍රවාහන පහසුකම් හොයාගන්නත් අමාරුයි ඒ පලාතේ. ත්‍රීවීල් වුනත් ඒ තරම් සුලභ නෑ. පසුව ආව අම්මලා දෙදෙනා ගාව ත්‍රීවීල් එකක එන්න සල්ලි තිබිලත් නෑ.ගර්භනී අම්මලා දෙන්නයි ඒ දෙන්නෙගේ පවුලේ අය දෙන්නෙකුයි ඔක්කොම හතර දෙනෙක් වල ගොඩැලි තියන ඉතා දුශ්කර දිගු මාර්ගයක් ගෙවාගෙන ඇවිත් තිබුනා.
පෙර කී වෛද්‍යවරයා ඇත්තටම ඒ රෝහලේ ගිලන් රථය අරගෙන ගියාද කියලා මම දන්නේ නෑ.හැබැයි මේ අම්මලාට මට බොරුවක් කියන්න හේතුවකුත් නෑ. තවත් අමාරු වෙන්න කලින් කොහොම හරි අපේ රෝහලට මේ අම්මලා තුන්දෙනා කොහොම හරි එවපු එක නම් අගය කළ යුතුයි. ඒ වුනාට ඒ එවපු විදිහ කොච්චර සදාචාර සම්පන්නද කියන එක නම් ගැටළුවක්.
