කුසේ දරා දස මස් දහ දුක් විඳලා
බුදු බව පතා නැත මව් වී නුඹ වදලා
කිරිකැටි සුවඳ විඳිනට නැත පින් කරලා
කිරි මව් දනට වඩිනට නැත පින් ලැබිලා
මිහිරිද කොතෙක් හඬනා බිළිඳුන් නාදේ
රසයද කොතෙක් කුසගිනි නොහැඟෙන මාගේ
තුටුවෙද කොතෙක් නිදිනැති රැය මා නින්දේ
සොඳුරුද කොතෙක් ඒ දුක මා සතු නොවුනේ
නුහුරක් හැඟේ හුරු තැන හුරු උන් අතරේ
වදනත් ගොළුව නිහඬව දෙනෙතක් බරවේ
බැනුමත් මිහිරි ගොළුවන විට මා හමුවේ
සැඟවී යන්න සිත් වෙයි ලොවටම රහසේ
අළුත උපන් කිරි කැටියන් තුරුළු කර සිටින මව්වරු අතර,මළ දරු උපතකට පසුව හිස් අතින් වාට්ටුවේ සිටින මවකගේ දෙනෙතින් කියවූ නොකී කව
