ජීවිතයේ ගතකළ් රසවත්ම කාලය පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ගතකළ අවුරුදු පහමාරක කාලය බව මම නම් තරයේම විශ්වාස කරනවා. ඒ කාලය ආපසු එන්නේ නෑ. ඒ මතකයේ බොහෝ රසවත් තැන් හමු වෙනවා. මේ කාලයේදී අපූරු චරිතයන් හමු වෙනවා .මේ සටහනත් ඒ වගේ අපූරු මතකයක්.
පැණිදෙනිය කියන්නේ පේරාදෙණියේ ඉඳලා කිලෝමීටරයක් විතර ගියාම තියන පොඩි නගරයක්. මේ ලෝකේ මම දැකලා තියන දෙවෙනියට හෙමින්ම යන බස් තියෙන්නේ මහනුවර ඉඳලා පැණිදෙනියට.
( ලෝකේ හෙමින්ම යන බස් තියෙන්නේ මහනුවර ඉඳලා මහකන්දට {මහකන්ද කියන්නේ පේරාදෙණිය සරසවිය මැදින් ඇදෙන පාරෙන් ගිහාම හමු වෙන පළවෙනි නගරය })
පැණිදෙනියෙන් තමයි කොළඹ ඉඳලා එන කෝච්චිය බදුල්ලට හරවන්නේ . කතාව කෝච්චිය ගැන නෙවේ. කෝච්චියට ටිකක් එහා පැත්තෙන් තමයි මේ කතාව යන්නේ. කෝච්චි ඉස්ටේෂන් එකට එහා පැත්තෙන් කෝච්චියෙන් නුවරට එන පෙට්‍රල් ඩීසල් ගබඩා කරන "ලංකා තෙල් ගබඩාව" ඊට පාරෙන් අනික් පැත්තෙන් පැණිදෙනියේ සුප්‍රකට "බත් ගෙදර'
ඔන්න හරි ට්‍රැක් එකට ආවා. මේ බත් ගෙදර මතකයෙන් බිඳක්. බත් ගෙදර ගැන දන්න කට්ටිය ඉන්නවානම් අඩුපාඩු හදන්න, තව දේවල් එකතු කරන්න. බත් ගෙදර කියන්නේ සරසවි සිසුන්ට, දුම් රියපොලේ සේවකයන්ට, පෙට්‍රොලියම් එකේ සේවකයන්ට තුන් වේලම බත සපයන්න නොමදවම වෙහෙසුනු තැනක්. කියන්න වරදක් නෑ මෙතන කෑම නම් කන්න පුළුවන්.
බත් ගෙදර චරිත හයක් ඉන්නවා ප්‍රධානියා තමයි සුජී. අනික් අය සුජීගෙ අම්මා තාත්තා ඇන්ටී බිරිඳ දරුවා සහ තඩි ජර්මන් ෂෙපඩ් බල්ලා. සුජී කියන්නේ අවුරුදු 35-40 විතර තරුණ/මැදිවියේ කොනෙකුට.සුජීයි අම්මයි ඇන්ටියි තමයි බත් ගෙදර කරගෙන යන්නේ. බලු තඩියා හිටපු ගමන් ඇවිත් වැඩපල නිරීක්ෂණය කරලා යනවා.
ගෙදරක අයිනේ දිගටි කොරිඩෝවක තමා බත් ගෙදර බත් ව්‍යාපාරය පැවැත්වුනේ.මෙතන පළල අඩි පහක් විතර ඇති දිග අඩි සීයක් විතර අති. හැබැයි හවස 7 ට විතර මේ පොඩි ඉඩේ ඉඳලා 100ක් විතර කෑම ගන්නවා. මෙතන බත් හා ව්‍යංඤන බේසම්වල දාලා තියනවා, ගිහින් කෑම ඉල්ලුවම පිඟානකට හරි පාර්සලයකට හරි බෙදලා දෙනවා.
බත් ගෙදර තුන් වේලටම කෑම තියනවා.
උදේට බත් හා ඉඳිආප්ප පරිප්පු කරවල හෝ හාල්මැස්සන් සමඟ පොලුයි පොල් කුඩුයි දාපු සම්බෝලෙ. රුපියල් 40 යි ඒ දවස් වල. දවල්ටයි රෑටයි නම් බත් එක්ක ව්‍යංඤන පහක්වත් තියනවා, ඒ එක්ක කුකුළු මස්, උයපු මාළු, බැදපු මාළු, ඔම්ලට් ගන්න පුළුවන්. (කටට කෙළ උනනවා නේද? )
පැණිදෙණියේ බෝඩින් වෙලා ඉන්න සරසවි සිසුන් වගේම හොස්ටල්වල ඉන්න කට්ටියත් බත් ගෙදරට කන්න එනවා. බත් ගෙදරින් කාපු කෙනෙකුට මාස දෙක තුනකට හරි පස්සේ හොස්ටල් කැන්ටිමේ කෑම එපා වුනාම ආපහු "බත් ගෙදර කෑම පාරක් " දාන්න හිතෙනවා.
බත් ගෙදර දවල්ට කෑම දවල් 11.30 ඉඳලා දෙනවා, රෑට කෑම හවස 6.30 ඉඳලා දෙන්න පටන් ගන්නවා. මේ වෙලාවට සරසවි සිසුන්ගේ මෝටර් බයික් එතන පිරිලා.
කෑම ගෙනියන්නයි කාලා යන්නයි පෝලිම් දෙකයි.(හෝටල් වල වගේ ) සාමාන්‍යයෙන් හවස හතට එහෙම බත් ගෙදරට කන්න ආවොත් අඩුම ගානේ පැයක්වත් පෝලිමේ ඉන්න වෙනවා.හිතාගන්න පුළුවන්නේ කොහොම සෙනගක් මෙතනට එනවද කියලා.
කොහොම කොහොම හරි පෝලිමේ ඉඳලා බත් එකක් ගත්තා කියමු, ගෙනියනවා නම් ප්‍රශ්නයක් නෑ, කනවානම් එතන තියන දිග බංකුවේ වාඩිවෙලා කන්න ඕනේ.බල්ලොත් එනවා අතුලට, මස්සොත් ඉන්නවා, කෙල ගිල ගිල කෑම ගන්න පෝලිමේ ඉන්න කට්ටියත් ඉන්නවා.
බත් දාලා තියන බේසම තියෙන්නේ ඇතුලටම වෙන්න. බත් පොඩි පීරිසියකින් පිඟානට බෙදනවා.බත් එකක සාමාන්‍යයෙන් හොඳටම ඇතිවෙන්න බත් තියනවා. ව්‍යඤන? එතන පොඩි කොස්සක් තියනවා.ව්‍යඤන බොහොම පොඩ්ඩයි , එතකොට අන්තිමට කන්න වෙන්නෙ නිකම් සුදු බත්. සම්මත ක්‍රමයට කන්න දන්න අයට නම් අවුලක් නෑ (සම්මත ක්‍රමයට කන හැටි දන්නේ නැත්නම් දන්න කෙනෙක්ගෙන් අහගන්න ) බත් එකට ව්‍යංඤන පහක් විතර දෙනවා. අනිවාර්යයෙන්ම පරිප්පු තුන් වේලටම දෙනවා. සරසවි සිසුන්ගේ සදාකාලික නොවිසඳෙන ගැටළු වලට උත්තර ලබා ගන්න කන පරිප්පු වලට ගරු කිරීමක් වශයෙන්ද කොහෙදෝ හැමදාම පරිප්පු වරද්දන්නේ නෑ.කටට කෙළ උනන පරිප්පු කරියක් රතු පාට බේසමක , රතුයි කහයි පාටවල් එකතු වුනාම තියන ලස්සන, දැක්කම පරිප්පු කන්නමයි හිතෙන්නේ.දුක යනු පොඩි හැන්දකින් පරිප්පු පොඩ්ඩක් බත් එකේ ගෑවෙන්න දමීමයි. ඒකත් සමහර විට පොඩ්ඩක් ආපහු බේසමට හලලා තමා දමන්නේ. ඊළඟට බෝංචි, වෙළඳපොලේ මිල කොහොම උච්චාවචනය වුනත් බෝංචි වරදින්නේ නෑ. කිරි දාලා උයපු බෝංචි හොද්ද කටට කෙළ උනනකොට පොඩි කන් හැන්දක් වගේ පොඩි හැන්දකින් බෙදනවා. ඊට පස්සේ තියන ව්‍යංඤන නම් දිනපතා වෙනස් වෙනවා, ගෝවා වගේ එකක් නම් දුක නැතිව බෙදනවා. (මම නම් ගෝවා කන්න කැමති නෑ ;) ) අන්තිමට ඔය ඔක්කොම ව්‍යංඤන වලට පොල් කිරි මිරිකපු
පොල් රොඩු වලින් හදපු සම්බෝලය. ඉඳලා හිටලා ළුුනු කෑල්ලක් එහෙමත් තියනවා. හැබැයි ඇස්වහක් කටවහක් නෑ මේ සම්බෝලෙ නම් කැම්පස් එකේ කටේ තියන්න බැරි සම්බෝලයක් වගේ නෙවෙයි කන්න පුළුවන්.
ඊළඟට එන්නේ වැදගත්ම කොටස. "සුජී අහනවා චිකන්ද කියලා" ඉඳලා හිටලා තමයි මාළු ගන්නේ.ගොඩක් අය චිකන් තමයි . චිකන් කිව්වොත් තමයි ලස්සනම වැඩේ.හැන්දෙන් සුජී බේසමේ තියන පොඩිම චිකන් කෑල්ල හොයනවා. කොහොමත් මූන බලලා තමයි චිකන් කෑල්ල බෙදන්නේ. හැමදාම එන කෙනෙක් නම් ටිකක් ලොකු කෑල්ලක් බෙදනවා. ආගන්තුකයෙක් නම් පොඩි කෑල්ලක්.පිහිනුම් ඇඳුම් කට්ටලයක් තිබනම් සුජී චිකන් බේසමේ පීනලා ගිහින් පොඩිම කෑල්ල හොයාගෙන එනවා. ඒ තරම් ප්‍රවේශමෙන් තමයි චිකන් බෙදන්නේ.
සුජීගෙ අම්මත් බත් බෙදුවොත් චිකන් කෑල්ලක් තෝරන්නේ සුජී වගේමයි. හැබැයි අනික් ඇන්ටි නම් එහෙම තෝරන්නේ නෑ අහුවෙන කෑල්ල දානවා. මෙච්චර චිකන් ගැන ලිව්වේ චිකන් කන්න මට ආසාවක් ඇති හින්දා නෙවෙයි, චිකන් බෙදන හටි දැක්කම හිනා යන හින්දා.
මේ බත් ගෙදර කෑම බෙදලා දෙන තුන් දෙනා පුදුම විදිහට සිත දමනය කරගත්ත කට්ටිය.
ඒ ඇයි කියනවා නම්, ලෝකෙ පෙරළුනත් ඒ අයට ගානක්වත් නෑ, එයාලා සුපුරුදු පරිදි එයාලගේ වේගයට වැඩ. කොටින්ම කියනවා නම් කෝච්චියෙ යන්න හදිස්සියේ ඉන්න මනුස්සයෙක් කෑම එකක් ගන්න ආවෙත් අඩුම පස් ගමනක්වත් ඉක්මනට දෙන්න පුළුවන්ද අහනවා.මේ කට්ටිය නෙවෙයි සත පහකටවත් ගනන් ගන්නේ. කෝච්චිය මිස් වුනත් බත් බෙදන්නේ එයාලගේ වේගයටම තමා.
බත් ගෙදර කියන්නේ කන තැනක්ම පමනක් නෙවෙයි. සරසවියේ විවිධ පීඨ වල සහෝදරයන් විනාඩියකට දෙකකට හරි හමු වෙන තැනක්. මෙතනෙන් කෑම ගෙනියන්න කාන්තා පාර්ශවය එනවා දකලාම නෑ.
කොහොම හරි පෝය දවසට බත් ගෙදර වහලා. කන්න පුළුවන් කෑම ඒ දවස් වල රුපියල් 75කට දෙනවා. පෝය දවසට සුජීගෙ අම්මයි ඇන්ටීයි සිල් ගන්න යනවා. එදාට බත් ගෙදරින් කන කැම්පස් කොල්ලො බඩගින්නේ. දවසක් මම කෑම ගන්න ඉන්නකොට කව්දෝමෙන්න මෙහෙම කියනවා ඇහුනා "ඇන්ටී පෝයට සිල් ගන්න යන්න ඕනේ නෑ එදාටත් කෑම හදලා දෙන්න කැම්පස් කොල්ලන්ට. ඒ පින් ඇති ආයේ අමුතුවෙන් සිල් ගන්න ඔනේ නෑ" ඒ කතාවත් ඇත්ත වෙන්න ඇති නේද?
