අන්තිම බස් එක

කාලෙකට පස්සේ බස් එකක ආවා, ඒකත් අන්තිම බස් එක.රෑ 9.30 ට විතර මහනුවරින් පිටත් වෙලා වත්තේගම යන ලංගම බස් එකක්.මහනුවරින් බස් එකේ ආසන ගනනට හා තව කීප දෙනෙක් සිටගෙනත් සිටියා.බස් එක ලංගම බස් වලට නුහුරු හෙමින් හෙමින් පිටත් වෙලා වත්තේගමට එන්න පිටත් වුනා.මේ අන්තිම බස් එකත් අපේ ජීවිතය වගේ කියලා මට වෙලාවකට හිතුනා.අපේ ජීවිතයත් එක තැන නොරැඳෙන හෙමින් හෙමින් කළුවරේම ඉදිරියට ඇදෙන්නක්, ඒ වගේම විවිධ පුද්ගලයන් අපේ ජිවිතයට විවිධ අවස්ථාවල ඇතුළු වෙනවා, ඒත් හැමෝම ගමනාන්තයටම එන්නේ නෑ, ගොඩක් දෙනා අතරමගින් බැහැලා යනවා.ගමනාන්තය කිට්ටුවටම ආවත් ආගන්තුකයෝ විදිහට නිහඬවම පිටවෙනවා .
බස් එකේ ගොඩක් හිටියේ පොඩි පොඩි රැකියා කරන පීඩිත පන්තියේ ජනතාව, ඒ අතර ධනවාදී පන්තියට අයත් අතලොස්සකුත් සමඟම ලෝකෙට පෙනෙන්න ආටෝපයට පොහොසත් බව පෙන්වන කීප දෙනෙකුත් සිටියා.බහුතරයක් දවසේ විඩාව මහන්සිය නිර්ධන පීඩනය ඇල්කොහොල් වල දිය කරලා, කඳුළු වලින් ගත්තු මොන මොනවාහරි ටිකක් සිලි සිලි මල්ලක දාගෙන දරුමල්ලන්ට ගෙන යන උදවිය.
ඇපල් දුරකථනයකින් කන් යොමුවක් කනේ ගහගෙන මොනවාදෝ අහගෙන යන එක තරුණයෙක් සහ ලාබ නොකියා දුරකථන වලින් රේඩියෝ අහමින් යන බහුතරයක් බස් එකේ හිටියා.
ලංගම බස් එකත් පරණ එකක් 62- නොම්මරයක් තිබුනේ, හෙඩ් ලයිට් එකත් කණාමැදිරි එළියක් වගේ, මීදුම නිසා අඩි දහයක්වත් ඉස්සරහ පෙනෙන්නෙත් නෑ.ඒ නිසාද කොහෙදෝ බොහොම හෙමින් තමා ගමන.හරියට විඩාපත් අපේ ජීවිතය වගේ.හරියට කරදර බාධක එනකොට අපේ ජිවන ගමනත් බොහෝම කල්පනාවෙන් ඉදිරියට ගෙනියනවා වගේ .
දවල්ට මහපාරේ පරාණ භුක්තිය අයිති කරගත් පොද්ගලික බස් පාර අයිනේ සනීපෙට නිදි.පොද්ගලික බස් වල වගේ ටීවී රේඩියෝ ලස්සන ඉස්ටිකර් නැති, තහඩු දෙදරණ පරණ ලංගම බස් එක හරියටම අපේ ජීවිතය වගේමයි, ඒ මොකද කියනවානම් පුහු ආටෝප , පිටත ඔපය බොරු පොශ් කම කොච්චර තිබුනත් අන්තිමට අපි ඇතුලේ ඉන්න සැබෑ අපි තමා අසරණ වුන වෙලාවට ඉන්නේ, හරියට තනියම මහ රෑ ඇදෙන අන්තිම බස් එක වගේ.
දවල්ට හෝල්ට් එකක් නැතිව නවත්තන්නේ නැති ලංගම බස් එක රෑට මිනිස්සු කියන කියන තැන නවත්තනවා ඒ මදිවට බැහැල අයින් වෙනකම් ටිකක් වෙලා නවත්තගෙනත් ඉන්නවා, ඒකත් හරියට අපි අසරණ වුන කෙනෙකුට බොහෝම කරුණාවෙන් ඉඳලා හිටලා හරි සලකනවා වගේ.
හැබැයි දවල්ට වගේ නෙවේ ගොඩාක් දෙනෙකුට හරියට බහින තැන හොයාගන්න බෑ, බීපු අයට කොහොමත් අමාරුයි, පුරුද්දට වගේ සමහරු බහින තැන කියලා බෙල් එක ගැහුවම එක්කෝ කලින් නැතිනම් බහින තැන පහු කරලා.අපිත් දුක් කරදර, වේදනාව විරහව වගේ බාධක ආවම අපේ ජීවිතයේ නැවතුම් පොලවල් පහු කරනවා දන්නේම නැතිව, නැත්නම් වැරදි තැන් වලින් නවතිනවා.ඒ සියළුම කරදර මැද වුනත් ඉලක්කයටම ඇදෙන අයත් නැතුවාම නොවේ, හරියට කළුවරේ උනත් හරි තැනින් බහින අය වගේ.
බස් එකේ එක පොඩි එකෙක්වත් නෑ, අපේ ළමා කාලයේදී නොදැකපු,ගැඹුරක් වැඩිහිටියෝ උනාම මේ බස් එක ඇතුලෙන්ම පෙනෙනවා කියලා හිතුනා.මේ කිසිවක් නොදැකපු අපි පුංචි කාලේ ඉක්මනට ලොකු වෙනවානම් කියලා හිතුවා, හැබැයි දැන් හිතෙනවා ඒ ළමා කාලෙ කොච්චර සුන්දරද කියලා, ඒ කාලේ අන්තිම බස් එක යන වෙලාවට අපි හොඳට දොයි.
කොහොම කොහොමින් හරි ගමනාන්තයටත් ආවා, මහනුවරින් ආව ගොඩක් දෙනෙක් මගදි බැහැලා ගිහින්, මමත් ඇතුළුව පස්දෙනෙක් විතරයි බස් එකටම. අපි වටේ කොච්චර පිරිසක් හිටියත් අන්තිමට අපේ ගමනාන්තයට යන්න වෙන්නේ තනියම.ජීවිතයට එන යන බොහෝ දෙනෙක් අතරින් ගමනාන්තයටම අපිත් එක්ක එන්නේ කී දෙනාද? ඇරඹුමෙන් ගොඩ වුන අය නොහිතන තැන් වලින් බැස යනවා,අතරමගින් ගොඩ වෙලා අතරමගින්ම බැහැලා යන අයත් ඉන්නවා,ඒ අතරම  අතරමගින් ගොඩ වෙලා ගමනාන්තයටම එන අයත් ඉන්නවා. ඒ කොහොම උනත් කවුරු නැතත් මීදුම, කළුවර, පොද වැස්ස මැදින් අන්තිමට දුරුතු සීතලේ ගල් වෙන්න කලින් තනියම ගමනාන්තයට ලඟා වුනාම, අන්තිම බස් එක කොච්චර අපේ ජිවිතයට සමීපද කියලා මට ආයෙමත් හිතුනා...

05.12.2013 (PEMSAA ලෙක්චර් එකක් ඉවරවෙලා ගෙදර යන ගමන්)




 

නිශ්ඵල...

අමාවක අහස යට

පිදුරු ගොන්නක් යටට

කදෝපැණියෙකු ඔබා

යවැට වන තෙක් නෙතඟ

පවන හිඳෙමින් තොලඟ

නොවන එනමුදු දිළෙන

එකම එක පුළිඟුවක්

දුරුතු පවනින් සැලී

පිපුණු හිරිගඩු කුසුම්

තලා සිඳ හිස් අතින්

තව තවත් තව තවත්

පිඹින උනුහුම සොයන

කදෝපැණි ගිනි පුලිඟු....

හුදෙකලා

රොබරෝසි මල් පිපුණු

කහ පාට මල් හැලුණු

සොඳුරු හන්තාන මුල

මේ කිසිත් නොම දකින

කිසිවෙකුත් නොම දකින

අඳුරු කුටියක කොනක

වියන දිවියක කවිය

වෙලා පවනින් සුසුම

සැලී සුදු කොළ අතර

සොයන පණමක තරම

ගෙවෙයි දිවියම තරුණ

බොහෝ කළබල බහට

හිතේ තෙත ඉතා අඩු

එවුන් මුවඟින් නැගෙන

ඉරණම

සියොතුන් කෙරේ මිහිරැති මී අඹ         පුදනා

ගඟ ලඟ සබැඳි සවිබල මිතුරෙකු         උන්නා

යන එන සියොත් කැල නිතරම එහි       වසනා

සෙවනට ඇදෙන උන් නිතරම ගුණ       වැනුවා

බිජුවක් පිළිල කොහෙදෝ සිට එහි         වැහුවා

ටික ටික හෙමින් ලා පැහැයෙන් දළු       දැමුවා

පොඩි පොඩි කැකුළු මල් පිළිලය අග        පිපුනා

මහ අඹ ගහත් පෙම් බැඳ මේ දෙස           බැලුවා

කලකට පසුව පිළිලය රජ කම             ලැබුවා

කුමටද කියා අනුනට රස ගුණ             බෙදනා

පිළිලය බහට අඹ රුක ඵල වඳව             ගියා

ඒ දැක සියොත් කැල මගහැර දුරක          ගියා

පත් බිම වැටී නටු අග පිළිලය               දිවුනා

මහ ගස වසා පැතිරී පොඩි මල්               පිපුනා

පවනද හෙමින් ඔච්චම් කර කොළ         හැලුවා

පිළිලය නිසා හැම අතටම ගහ               නැවුනා

මොණරිඳු

කට් රොල් කෙසරු පියපත් යුග          විහිදමින

මහනෙල් පෙතිනි  අඩවන් අනුරා         නෙතින

සුර අඟ ඉපිද ලියතඹරා නටු                    අගින

තුරඟින් උඩඟු ලෙස පැන යති අතු          මතින

දහවල දිනිදු සුසැඳුනු නැටුමෙහි                අගන

මහවැසි තෙමන කළ තුරු මත සුව             විඳින

සොමිගුණ තරිඳු නෙත රඟ මධු රස            පතන

සෙවනට පමණ තව තව තුරු අග           සොයන

අව් වැසි මැදින සියුමැලි වරළස                සිඳෙන

මල් පිය පතර මුතු සුසිනිදු ගත                      දිරන

පියඹනු නොහැකි බල තුරු ඉහලට          වැඩෙන

මොණරිය තැවෙයි දිනයක තුරු මුල           දුකින

රේන්ද රාලගේ බල්ලා මැරුණු දා

මහ නායක උන්නාංසෙ

පාංසු කූලය දෙසන්නෙ

අනුනායක උන්නාංසෙ

අඩුවට හූ මිටි තියන්නෙ

බරණැස් සළුවක් දෝතින්

මතක වතට පුද කරන්නෙ

පිළිකන්නේ උජාරුවට

ගමටම මළ බත උයන්නෙ

අමුඩ ගහපු කොන්ඩෙ බැඳපු

ගමේ බයියො වගේද බොල

සතෙක් උනත් පින් කඳක්ලු

සාලෙ මැද්දෙ පැහැරුවාට 

ලෙඩ්ඩු දෙන්නෙක්...

ස්ථානය පේරාදෙණියේ ශල්‍ය වෛද්‍ය වාට්ටුව, දිනය සැප්තැම්බර් මුල. පොඩි දරුවෙකුට වකුගඩුවක් බද්ධ කරන ශල්‍ය කර්මයක් සිදු වුනා.මේ දරුවා අසීරු අඩියක හිටියේ, ඉක්මනින් වකුගඩුවක් බද්ධ කලේ නැතිනම් ඒ දරුවා මේ වෙනකොට මේ ලෝකේ නොවෙන්නත් ඉඩ තිබුනා.කොහොම උනත් කතාව ඒ ගැන නෙවේ. වකුගඩු බද්ධ කිරීමේ ශල්‍ය කර්මය බොහොම අසීරු, පැය හයක් විතර යන එකක්.ශල්‍ය කර්මය ඉවර වෙනකොට ශල්‍ය වෛද්‍යවරුන්ට හරිම මහන්සියි, පැය හය හතක් එක දිගට වැඩ කරලා.

ඒ හදිසි ශල්‍යකර්මය නිසා වෙනත් වෙනත් ශල්‍යකර්ම කල් දමන්න වුනා. කතාව පටන් ගන්නේ මෙතනින්.

පළවෙනි ලෙඩා-
මෙයා මුස්ලිම් කාන්තාවක්,වයස පනස් ගනනක්, ඇවිත් හිටියේ කකුලේ නහර ගැට ගැහිලා තියන එකට ශල්‍යකර්මයක් කරගන්න.වැඩේ කෙරෙන් නැති බව උදේ නර්ස් කෙනෙක් බොහොම කරුණාවෙන් පැහැදිලි කරලා කිව්වා. වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයෝ ගිහින් රෝග විස්තර එහෙම ඇහුවා, මේ ලෙඩා දැන් දිගට හරහට බනිනවා, ශල්‍යවෛද්‍යතුමාට හොඳටම දෙහි කපනවා. රස්තියාදුකරනවා වෙලාවට වැඩේ කරලා දෙන්නේ නෑ කියලා.මමත් ඉතින් කිව්වා  වකුගඩු බද්ධ කරන ශල්‍යකර්මයක් යනවා ඒහින්දා අනික් ශල්‍යකර්ම කල් දමන්න වුනා කියල, ඉතින් මම අහලා බැලුවා මේ ලෙඩාගේ  මේ සා වටිනා කාලය මොකටද ගෙවෙන්නේ කියලා. බලනකොට මේ ලෙඩා නිකම්ම ගෙදරට වෙලා ඉන්න කෙනෙක්.ගේ ඇතුලේ අඩි දහයක්වත් ඇවිදින්නේ නැති කෙනෙක්. හැබැයි හදිසි ශල්‍යකර්මයක් නිසා එතරම් හදිසි නැති ශල්‍යකර්මය කල් දැම්මා කියලා දස අතේ දෙස් දෙවොල්තියනවා.

දෙවෙනි ලෙඩා

මේ කාන්තාව,වයස හැට ගනනක්, විශ්‍රාමික  ගුරුවරියක්, ඇවිත් තිබුනේ පියයුරු පිළිකාවක් නිසා, පියයුරක් ඉවත් කිරීමේ ශල්‍යකර්මයකට.පිළිකාව අවුරුදු ගනනක්, ශල්‍යකර්මයකින් සුව කරන්න පුළුවන් අවසාන අඩියේ වගේ හිටියේ.මේ ශල්‍යකර්මයත් කල් දමන්න වුනා දවසකට , ඉහත හේතුවටම. කලින් ලෙඩාගේ ප්‍රතිචාරය දන්න නිසා මම බොහොම පරිස්සමෙන් මේ ලෙඩාගේ විස්තර ටික අරගෙන පරීක්ෂා කරල ,ශල්‍යකර්ම කල් දමන්න වුනා කියල කිව්වා. බොහෝම තැන්පත් විදිහට  මේ මාතාව හොඳ උත්තරයක් දුන්නා."මේ පිළිකාව අවුරුදු ගානක් තියාගෙන හිටිය මට දවසක් පරක්කු උනා කියලා මොකුත් වෙන්නේ නැතිවෙයි,පොඩි දරුවෙකුටලු නේද වකුගඩුවක් බද්ධ කරන්නේ ? ඒ දරුවාට ඉක්මනටම සනීප වෙන්න දළදා හාමුදුරුවන්ගේ පිහිට ලැබෙන්න ඔනේ "

අන්තිමට මටත් හිතුනේ මේ ලෙඩ්ඩු තුන් දෙනාටම අඩු වැඩි වශයෙන් ඉක්මනටම සනීප වෙන්න දළදා හාමුදුරුවන්ගේ පිහිට ලැබෙන්න ඔනේ කියලාම තමා

ඕ ලෙවල් සිංහළ පොත

රෝගී වෙලා සා/පෙළ දරුවෙකු      මෙදින

නැවතී සිටින විට සිංහළ පොත         බලන

ඒ දැක මසිත දස වසරක පෙර          මිහිර

දෙදහස් තුනට නොදැනිම හෙමිහිට     ඇදුන

ඉසා සනා පබිලා එකිනෙක             ගැටෙති

නිතරම ඇදෙති නැවතෙති යති නැවත      එතී

සුන්දර හාමි නැත කම්මුල් රතට            හැරී

ගන්තුන තුලානෙන් නුවරට එවා            ඇතී

කෙළතොල්ලා මූඩය කත් ඇදි           පුමයා

නොමැති නිසා අනන්ත ජින යන        මිතුරා

වාට්ටුවේ අයිනක දුකසේ                  සතපා

උපක තෙමේ ඇත අඩකින් විලි        නොවසා

යවැටෙන් රතුව ඇස් බබලන ඒ         කොනින

රා කළ හතක් බිව් නාලා ගිරි               ලෙසින

යන එන එවුන් බහුතරයකි මෙහි            දකින

ඉඳ හිට නිල්ල මෙත් පතුරන නෙත්         දකින

එදවස පොතක සිටි උන් හැම ඇත        මෙතැන

පපුවට යොමා ඇසුවිට උන් හද             ගැහෙන 

තාදිඟු තෙතඟු කවි මා කන වැකෙන            විට

තවමත් නොමළ මා ඇත මා සිත           කොනක

කතා තුනක්

1.පුහුණු වන වෛද්‍යවරයෙකු ලෙස මා පේරාදෙණිය රෝහලේ 8 වාට්ටුවේ ගතකල සතිය,
වේලාව සවස හතර හමාරට පමණ විය.උදෑසන තේ කෝප්පයට අමතරව තවමත් කිසිදු කෑමක් බීමක් නැතිව එක දිගටම වැඩ කරන්නට සිදුවී තිබුනි. බත් පාර්සලය රැගෙන කැන්ටිමට යාමට හැදුවා පමණි, අනේ සර් අපිට ගොඩක් දුර යන්න තියනවා, බස් දෙකක යන්න ඕනේ රෑ උනාම බස් නෑ,(හැබැයි ඒ ලෙඩාගෙ ටිකට් එකේ ඇඩ්‍රස් තිබ්බේ නුවර ) රිපෝට් බලලා හොඳ නම් ටිකට් කපනවා කිව්වා,අනේ ඉක්මනට බලලා යන්න හදලා දෙනවද? අනේ පින් සිද්ද වෙයි.කුමක් කරන්නද ඉතින්, යටි සිතින් බැන බැන බඩගින්නේම ලැබ් එකට ගිහින් රිපෝට් හොයාගෙන ඇවිත්, ඩිස්චාර්ජ් කාඩ් එකත් ලියලා දීලා,පින් ගොඩාක් අරගෙන, කැන්ටිමට ගිහින් පිළුණු වුන උදේ බත් එක විසි කරලා තේ එකක් බීලා ආයෙත් වාට්ටුවට ගියා.

දෙවෙනි කතාව

මෝටර් සයිකලයෙන් ගෙදර එන ගමන්, පේරාදෙණිය මහනුවර අළුත් පාරේ.බයික් එකේ ස්පාක් ප්ලග් එකේ කාබන් බැඳිලා තිබ්බේ, ඩෝං ඩෝං ගගා පුපුරණවා හිටපු ගමන්.ස්පාක් ප්ලග් එක ගලවන්න 14 යතුරක් නෑ බයික් එකේ. දෙයියන්නේවෙල හරියේදි බයික් එක නැවතුනා , ඉස්ටාට් වෙන්නේම නෑ.තල්ලු කරා ළඟ තිබ්බ ගැරජ් එකට. මෙන්න බොලේ අර බස් දෙකකින් යනවා, දුර ඉන්නවා කියපු ලෙඩා ගැරජ් එකේ වැඩ.මම ගිහින් කිව්වා මේකේ ස්පාක් ප්ලග් එක සුද්ද කරලා දෙන්න පුළුවන්ද කියලා. ගත් කටටම මේ යකා කියපි දැන් බෑ මහත්තයා මම වැඩක්, මේක ඉවර කරල කාල එන්න යනවා, පැය එක හමාරකින් එන්න.විනාඩි පහේ වැඩට මේ යකාගෙ ගනන් ඉස්සිල්ල.( මට ඒ වෙලාවෙ හිතුනු දේවල් මෙතන ලියන්න බෑ) මොනවා කරන්නද ඉතින්, බයික් එක නුවර ඉස්පිරිතාලෙ අපි බයික් දාන තැන දාල ගෙදර යනවා කියලා හිතාගෙන තල්ලු කරගෙන ආවා.

තුන්වෙනි කතාව.

ත්‍රීවීල් කාරයෙක් කියන නම් පටබැඳුනු, ත්‍රීවීල් පදවන මහත්මයෙක්, ඇයි මල්ලි මොකද බයික් එකට වෙලා තියෙන්නේ? මම ඉතින් ස්පාක් ප්ලග් අවුල ගැන කිව්වා.බලමු ඕක හදන්න පුළුවන්ද කියලා, යතුරු සෙට් එක තියනවාද ඇහුවා. නෑ කිව්වම ත්‍රීවීල් එකේ යතුරු සෙට් එක අරගෙන ප්ලග් එක ගලවලා සුද්ද කරන්න සෙට් උනා. මම සුද්ද කරන්නම් කිව්වාම පොර කිව්වා, මල්ලි මජං ගෑවෙයිනේ මම සුද්ද කරලා දෙන්නම්  කියලා සුද්ද කරලා දුන්නා. බයික් එක එක පාරෙන්ම ඉස්ටාට් උනා.මම ගොඩක් පින් කියලා එන්න ආවා. ඕක මොකද්ද , පොඩි වැඩක්නේ කියලා ත්‍රීවීල් කාරයා (ත්‍රීවිල් රියදුරු මහතා ) යන්න ගියා.

හැරෙන විට දෙනෙත්  

නින්දෙන්

මද නින්දෙන්

නින්ද නොනින්දෙන්

ගෙවුනු තත්පර

වටී රන් ලෙස 

අවදිව ගෙවූ 

දහවලට වඩා

මොකද්දෝ  අඩුවක්ය

වදන් ගොනු කළ නොහෙන

නෙත පියන ඇරෙන විට

සිතට නිතරම දැනෙන.

අකීකරු සිත් සුළඟ

දුහුල් සලු පටක ලා

බැඳලන්න තැත් කරමි

දැන දැනම නොහැකි බව

විභාග

සමහරු සමත් වෙති

සමහරු අසමත් වෙති

අසමතුන් නැවත ගනිති

නැතොත් අතැර දමති

වාඩි වන තුරු අවිනිශ්චිතය

ලියා අවසනද අවිනිශ්චිතය

ජිල්මාට් වී තිබුනොත්

ප්‍රතිඵලද අවිනිශ්චිතය

බොහෝ විට අපහසුය 

ඉඳ හිට  පහසුය 

අපහසු විභාග සමත් වී

අසමත් වන පහසු විභාගද ඇත

අට පාස් නැති උන්

බෙන්ස් ප්‍රාඩෝ වලින් ඉගිලෙති

ගෙවෙනතුරු සෙරෙප්පු කබල්

උපාධිධාරීන් පයින්ම ගාටති

සෑම සාර්ථක මිනිසෙකුම පිටුපස

සමත් හෝ අසමත්

විභාගයක් ඇත...

(අ )මිහිරි

සතුටු විය ලෝකයම

පැළ කලෙන් නා පැලක්

වැඩී මහ ගසක් අද

වාරු නැති දෙපා යුග

ඇදෙයි බැල ගෙඩි සොයා

රකිනු වියතක් නියා

නොවී නුඹ නා රුකක්

උනේ නම් උණ ගසක්

(නිමිත්ත- රෝගී මහළු පියා බැල ගෙඩි කඩමින් දුක සේ ජීවත් වන අතර, වෛද්‍යවරයෙකු වන ඔහුගේ එකම පුතා, වයසක පියාව අමතක කර දමා ඉතා සැපවත් ජීවිතයක් ගත කරයි.අසරණ මහළු පියා වාට්ටුවේදී මා සමඟ දොඩමළු විය.ඒ වදන් අකුරු කිරීමට දැරූ උත්සහයකි )

සිනමාවකි ජීවිතය

නිවසට දෙවැනි නිවසක් බඳු හුරු       පුරුදූ

පේරාදෙණි වෙද පියසකි හද            බැඳුනූ

කාලය මැදින් රෝගී දන හා              රැඳුනූ

සිනමාවකි දිවියම දුක සැප               රැඳුනූ

පෙනහළු නහර ලේ කැටියක් විත්     සිරවූ

සිව් දරු මවකි ඇය රෝහල් ගත     කෙරවූ

දූදරු සොයුරු ඇය වට කර සුව       සැනසූ

වැලපෙයි ඔවුන් හැර පලමුව යනු      සිතුණූ

පිට රට මෙන්ම අගනුවරද රජ         කරවූ

ඇටකටු දුබල මව ගැන කිසිදා     නොබැලූ

දරුවන් ගැනම ගුණ වැයුමකි මට      පැවසූ

සැමියා නිසා ඇය නැත පස් යට         ගැඹුරූ

වම් පස දුබල අව සිහියෙන් කෑ                  ගසනා

කැත කුණු මවුන් හද බැතියෙන් ගෙන      ඇදෙනා

තනිකඩ හැටක දියණිය මව් පණ              රකිනා

ඇයටද පපුව රිදුමකි ඔසු මත                 යැපෙනා

මා වැනි වයස් තරුණෙකි දොර ළඟ        රැඳෙනා

ආදර පියා නැති  තනි බර ඔහු                  අදිනා

දෑතින් රැගෙන රෝගි මව් මෙහි             ඇදෙනා

ඒ මව් නෙතට මා දැක කඳුලක්               නැඟුනා

(පේරාදෙණිය රෝහලේදී ලද සත්‍ය අත්දැකීම් ඇසුරෙනි )

වැටකේ මල

හතර පෝයටම වැඳගෙන සිල්               රකිනා

තුන් දොර නිවුණු සැදැහැති මිනිසෙක්      උන්නා

සවසක දිනක් පන්සල වෙත ඔහු            ඇදෙනා

ඒ යන අතර වැටකේ පඳුරක්                 දැක්කා

නියරෙක මඩක ඉහලට නිසලව            නැඟෙනා

පත් අග විසැති කටු තියුණුව දිග            හැරෙනා

ඒ මැද සුදට සුළඟට නොසැලී              පෙනෙනා

වැටකේ මලකි පුදනට හැකි නම්               අගනා

දනක් යටට ගොහොරු මඩක ඔහු          එරුණා

නෙලනු නොහැක තියුණු තුඩට ලේ       හැලුනා

පුදසුන රැඳෙනු එ මලට පින් මදි              සිතුනා

හිස් මලසුන වැඳ එ මලට පින්                 දුන්නා

ජීවිතය ගංගාවක්

බිඳකින් ඇරඹී

හෙමින් ගල ගලා

ගල් පර මතිනැද

අවුරා ගමනද

බැඳුනද උස් බැමි

ගලයි ගලයි ගඟ

සෙමින් හිනාවී

ගල් පර සානුද

වියළුනු තැන්නද

මග හැර නොගියේ

ඉවුරම පමණකි

සීමා මායිම් හඳුනන 

ගං දිය

මිතුදම පමණකි

ළබැඳිම ඉවුරට

නොබිඳින ගං දිය

ඉවුරද මිතුරුය

ගං දිය ගමනට 

හැඩතල රැකදෙන

සයුරට යන එක

නූතන කුරුටු ගී

මා ගර්භාශ බිත්තිය විය

නුඹ කළල බන්ධය විය

දරුවා බිහිවූ පසු

මදකුදු නොරැඳී පිටවිය

අවසාන කවිය

තුඩඟ පන්හිඳ අවදි කරනට

තවත් බිඳු නැත රුහිරු මා හට

බිහිරි ඇතුනට වයන වෙණ බඳු

තවත් කුමටද ගොතන කවි පද

දිගැටි ගුල්ලන් රිදී කාවන්

රසය හඳුනති ඔබට නොහැඟෙන

අතැර දමනෙමි කහල ගොඩකට

තවත් කුමටද ගොතන කවි පද

සොහොන් කොත් මැද අලිමුඩුක්කුව

එතී රටකජු කඩල හෝ පොරි

නෙතඟ ගැටුනොත් මගේ කවියක්

එපා බලනට එදා මෙන් ඔබ .....

හැර යන්නට පෙර

සරසවි සඳ නුඹ දක්නට

අතැඟිලි ගනනකි අවසර

ධූවිලි සුසුමින් පිස හැර

ආ මග පා යුග මතු කර

හැර යන්නට සිදුවනු ඇත

නුදුරම නුඹ මෙහි තනි කර

කහමල් උතුරන නුබ ගැබ

මල් වැහි මැද එක කුඩයක

අත් පටලා යන උන් මැද

මා නැත ,නොසොයනු පුර හඳ

පා යුග නොදැනිම එසවෙන

මා සතු නැති සරසවියට

නැවතත් සපැමිනි දිනයක

පෙර මෙන් නුඹ හිනැහේවිද?

නූතන සන්දේශ කාව්‍ය.... සිහිනයක් පමනක් වූ පෙම්වතියට

මේකුළු විලස විහිදා අත් තටු                 ගගන

වෙන්කර සුගුණ කිරි ලෙස අඹ මුසු         දියඹ

මින් පෙර සඳැස වැනුවද නිම නැත      සොබන

නිල්වන් නයන සනහන බිම ධෙන           හංස

මග වැනුම...

සිරිපද සිරස වැඳ පැන නැඟ මුදු                 ගුනින

මහවැලි නදිය සිරි දළදා වැඳ                    ගැටඹ

අසබඩ පවන නොහෙලන කොළ බෝ         සමිඳ

වැඳගෙන ඇදෙන හන්තානට විඳ                පවන

නෙක නෙක පැහැති සුවඳැති කුසුමන්             පිපුන

ඔපයද සුවඳ පමනැති නැති මුදු                      සුගුන

රජ මල් උයන හැර පියඹති මද                      නුදුර

රුව ගුන සුවඳ පිරි කුසුමකි නෙත                   දකින

හන්තැන මුදුන පිස මීදුම එන                   හමන

මුල් තැන නිහඬ අබිමන් වෙති වෙද             පියස

මහකඳු ඇදෙන මග තණ බිම මල්              හැලුන

නොම වෙති පළමු රුව ගුන සුවඳැති            නිවුන

සඳෙස...

නිල්මිණි පැහැය පරදන ඉඳුමිනි            දෙනෙත

දිදුලන නෙතඟ නොබලන මග හැර            අවට

මිහිකත නොවන මදකුදු කළබල                දකින

රිසියෙනු දෙනෙත පරදන සුර දෙවි             නයන

නාදළු තොළඟ මද හසරැලි නිති               රැඳුන

සායම් කුමට තොල් පෙති දෙව්  ලිය         විලස

මී වෙණ ගැයෙන ඒ නද තොලඟින්           අසන

සීතල පවන ලොබ බැඳ නොම යති            අවට

රිදියෙන් රනින් කළ සුරඟන වත            කමළ

දෙවියන් වුවද ගගනත සිට නෙත           හෙලන

පසු කර ඇදෙන දෙව් ලිය රුව දැක            සලිත

තුරු පෙල පවා නොහෙලති පතකුදු          ලොබින

සනහන දෙරණ මුදු සුසිනිදු පා              හෙලන

මිහිබට ඇදෙන දෙව් ලිය වෙති නෙත       පිනන

දොඩමළු දෙනෙත සඳෙසක කවි කර       යවන

සියොතුනි හරිමි රජ සැප ලැබ ගනු          සුරත

අහිමි ඇයට

හදේ කොන තෙමා එන

නෙතේ දිය බිඳුව ගෙන

ගොතා අකුරින් අකුර

හිතේ සුසුමන් රැගෙන

ඔතා සුවඳැති කවක

රිදීවන් වලාවක 

යොමා පා කර යවමි

පොඩිම පොඩි බිඳිති ලෙද

දිලෙන තරු දහස මැද

සුදට සුදිලෙන රුවට

තවම බැස නොගිය සුදු

එකම එක එකම එක

පුන් සඳට

වලාවෙන් වැසෙනු පෙර !!!!

අවසාන යථාර්තය

සූතිකාගාරය අබියස

පෑතැටියේ නැකතක් එන තුරු            නො ඉඳ

හිරුට සඳුට රාහුට නොම දී                     දිවිය

රත් පැහැ වතුර ගලනා විට එක             පැහැය

උන්ගේ කොහිද වෙනසක් පෙනුමට        එකය

මොරදෙන මවුන් බැඳ ඇත බැම්මෙන්    පුදුම

නිරුවත පමන ගෙන එන උන් නැත      අරුම

ගොයිගම කරාවද උඩරට නැත           පෙනුම

හොරණෑ දුරා නැත ලියවී හෝ               පදුම

දම්සක නොමැත පපුවේ ලියවී                  පෙනුම

අඩසඳ නොමැත නොවෙනස් වෙති උන්    සැවොම

කුරුසය නොමැත ශිව ලිංගය නැති               අරුම

ලේ රතු පැහැය පමනක් පොදු වෙති             එකම

ට්‍රොලියක බහා දොරටුව පසු කළ          පසුව

උන් වෙති පහත රට උඩරට රට          බෙදුව

කුරුසය තරුව දම්සක පළඳති             පපුව

අරඹති දිවිය අමතක වෙති මුල           හැඬුව

සමහරු බෙදෙති කුලවත් ධනවත්           විලස

තවකෙකු බෙදෙති බස පරබස ලෙස     වෙනස

එක ලෙස ඉපිද කුල මල බල රස           පිනිස

රතු ලේ හෙලති එක පැහැ නුහුලති          අහස

සව් කොල

සුසුම් පවනටත් වැනී

හැඩයට හැඩට ඇලවී

තීරු වලටත් කැපී

තියුණු උණ පතුරට

සෙනෙහෙන් මුවා වී

එළිය සැනසුම ගෙන දී

පොඩිම පොඩි පොදකටත්

තෙමී දියවී බිඳී වැළපී

සුළං රැල්ලේ වෙලී වෙන්වේ

වෙසක් කූඩු

සුදු පාට රතු පාට

නිල් පාට කොල පාට

වෛවර්ණ පැහැයෙනැති

හරි තුනී සව් කොලෙන්

සැකිල්ලක් යාන්තම්

විලි වසා ගෙන උඬගු

හිරු දිලෙන දහවලේ

කිසිවෙකුදු නොම දකින

නිශා යම කළුවරේ

අනුන් දුන් එළියකින්

වැජඹෙනා අපූරුව

මතක නැති වූ ලෙසට

හිස්ම හිස් මුළු සිරුර

සරසවි ප්‍රේමය

ලොකු මාළු පොඩි මාළු

කට ඇරන් වැටෙන තුරු

උඩ බලන් කෙළ හලති

ඊළඟ පොරි අහුරට

නූතන කුරුටු ගී. . .

ප්‍රේමය උපාධියකි
කෙල්ලන් යනු සරසවියකි

ආචර්ය මහාචාර්යයවරුද

අප අතරින්ම බිහිවෙති

කළු,සුදු, කළුම කළු වැස්ස

කඳුළු ගස් පෙළ තනිව තුටුවන

අහින හිනැහෙන අනින දෙනයන

බිඳුනු පොල් අතු පැදුර තෙත් කළ

කෙසඟ දරුවන් කුසට තනිකම

තවත් මොකටද වහින කළු වැහි

ලියැදි පිරෙනට දළු හිනැහෙන්නට

තවත් ගුලි වී උදේ නිදනට

කවක් ලියනට

දෙ අත් පටලා එකම කුඩයේ

අනන්තය වෙත ඇවිද යන්නට

අනේ වැහැපන් ලබැඳි සුදු වැහි

අතීතය සුදු වැස්ස බොඳ කල

තනි කුඩය වම් අතට පෙම් බැඳ

මතක මං පෙත තෙමා දිය කර

තවත් වැහැපන් කළුම කළු වැහි

වර්තමානය

පන නල ගිලිහුන සා මුව පොව්වන්

දැක හද තෙත් වූ කේසර නිරිඳුන්

නියඟින් රතු ලේ මිහිකත හෙලමින්

දහඩිය කඳුලැලි ලේ හා මුසු කර

බිම් කැන මියුරස උල්පත් පාදා

ජීවය පිඹිනට දුර්මුඛ සතුනට

නිල් දිය වැව් තල නැවතත් ඇතිකර

කලෙකට පසු යලි නැවතී බැළු කල

කේසර නිරිඳුන් අමතක කරගෙන

නිලමැසි පිරිවර සමගින් සූකර

නඩයම එක් වී දිය බී පස් බිඳ

එතැනම පහරා මොර දෙන අරුමය !!