මේ කතාවට පාදක වුනු සිදුවීම සිදු වුනේ මම පේරාදෙණියේ න්‍යෂ්ථික වෛද්‍ය සායනයේ වැඩ පටන් අරගෙන දවස් කීපයකින්.සාමාන්‍යයෙන් තයිරොයිඩ් ග්‍රන්ථියේ රෝග, අන්තරාසර්ග රෝග, පිළිකා, වකුගඩු රෝග සඳහා ස්කෑන් පරීක්ෂණ හා ප්‍රතිකාරයන් සිදුකිරීම න්‍යෂ්ථික වෛද්‍ය අංශයෙන් සිදුකෙරෙනවා. එතනට ලංකාවේ හැම තැනින්ම වගේ විවිධ වයස්වල විවිධ රෝගීන් එනවා. ඒ අයගේ ජීවිත ඇතුලේ පුදුම කතාවන් සැඟවිලා තියනවා.කාර්යබහුල සායනයේදී ලැබෙන කෙටි කාලයකදී රෝග නිශ්චයට හා ප්‍රතිකාර වලට ඇවැසි ඔවුන්ගේ විස්තර අහන්න දැනගන්න නිමේශයක් වෙන් කර ගන්නවා.
මේ කියන දවසේදී , සායනය අවසන් කරලා ස්කෑන් පරීක්ෂණ බලන්න මම පේරාදෙණිය රෝහලට යන්න පිටත් වුනා. එලියට යනකොටම අවුරුදු 55ක විතර අම්ම කෙනෙක් ආවා. මොණරාගල ඉඳලා ඇවිත් තිබුනේ, ලේ පරීක්ෂාවක් කර ගන්න, හැබැයි මේ වෙනකොට සායනය අවසන් බව කවුන්ටරයේ ඉන්න උපස්ථායක (ඇටෙන්ඩන්) කියලා, පහුවෙනිදා එන්න කියලා.මේ අම්මා අඬ අඬා ඇවිත් මට කතා කළා.බොහොම දුර ඉඳලා ආව නිසා කොහොමහරි අදම පරීක්ෂණය කරලා දෙන්න කියලා අඬ අඬ කියනවා. ඒ අම්ම කියනවා, එයාටත් මම වගේ පුතෙක් හිටියාලු , කතා ගොඩක් කිව්වා.
පේරාදෙණියේ වෛද‍ය පීඨයේදී පොත පතින් ඉගෙනගත් දැනුමට එහා ඉගෙනගත් මානුශීය වෛද්‍යවරයා අවශ්‍ය වන වෙලාවක්, ඉතින් පොඩි වෙලාවක් මට පරක්කු වුනාට කමක් නෑ කියලා වහලා තිබුන සායනයේ දොර ආපසු විවර කලා.මේ රෝගී අම්මාගේ විස්තරය සටහන් කරගෙන පරීක්ෂා කරලා ලේ පරීක්ෂණයට සූදානම් කළා.
මේ අම්මා අහන්නත් කලින් බොහෝම සංවේදී කතාවක් කියන්න පටන් ගත්තා. මම වගේ පුතෙක් ඉන්නවා නම් අද මොකෝ තනියම මෙච්චර දුර ආවේ කියලා , ඒ අම්මා මට අහන්න ඉඩ තිබ්බේ නෑ .
මේ අම්මා ගොවි තැන් බත් කරගෙන ජීවත් වුනු පවුලක කෙනෙක්.කුඹුරු ගොවිතැන් කරගෙන බොහොම සතුටින් ඉඳලා තියනවා. මේ අම්මට එකම පුතෙක් ඉඳලා තියනවා මගේ වයසට කිට්ටු වයසක, ඒ එකම පුතා බුද්ධ ශාසනයට පූජා කළා කියලා කඳුළු අතරින් හරිම ආඩම්බරයෙන් කිව්වා. නමුත් මොකද්දෝ අවාසනාවකට මේ අම්මගේ ස්වාමියා මීට වසර කීපයකට කලින් වකුගඩු රෝගයක් හැදිලා මේ ලෝකය හැර ගිහින්.දැන් බොහෝම අමාරුවෙන් තමා ජීවිතය ගැට ගහගන්නේ.
පියාගේ අභාවයට පස්සේ අම්මා විඳින දුක දැකපු පොඩි හාමුදුරුවෝ කීප විටක්ම සිවුරු හැරලා ඇවිත් කුඹුරු වැඩ කරලා තියනවා. ඒ වුනත් අම්මලා ළමයි පාසල් යන්න කම්මැලි වුනාම එලවනවා වගේ පුතාව නැවතත් පන්සලට හරවලා යවලා. චීවරයේ සිටින ගමන්ම දැන් පොඩි හාමුදුරුවෝ අම්මව බලාගන්නවා.
මේ මනුස්සයාව වෙන දවසක එන්න කියලා පිටත් කළා නම් සමහර විට නැවත නො එන්නම වුනත් ඉඩ තිබුනා.මම වගේ පුතෙක් ඉන්න ඒ අම්මාව, බුදු පුතෙක් වුන ඒ පුතා බලාගන්නවා, ඒ වුනත් අවුරුදු ගනනාවක් මට උගන්වන්න මහන්සිවෙලා, මම වෙනුවෙන් දුක් විඳලා තවමත් ඒ වෙනුවෙන් දුක් විඳින මගේ දෙමව්පියන්ට තවම මගේ ශක්තියෙන් සලකන්න මට තවම බැරි වුනා, තවමත් උදේට අම්ම මට බස් එකට සල්ලි දෙනවා.ඒ අම්මව සායනය වහලා නිසා පිටත් කළා නම් මට ඉතිරි වන විනාඩි දහය පහලොවට වඩා මිල කරන්න බැරි ගොඩාක් ලොකු සතුටක් හිතට එදා දැනුනා.ඒ අම්මා මට පින් දිදී යන්න ගියා.හැබැයි මේ පින් වල අයිතිය මට නෙවේ,ඒ පින් අයිති මගේ දෙමව්පියන්ටයි කියලා මට හිතුනා.
තවම මේ ක්ෂේත්‍රයේ අත්දැකීම් නැති නිසාදෝ මන්දා ඒ පොඩි සිදුවීමත් මේ විදිහට ලියවුනේ. (අකුරු වැරදි තිබේ නම් පෙන්වා දෙන්න )
No comments:
Post a Comment