ගමන

තවත් දවසක්, දහය වාට්ටුවේ කලබලකාරී උදෑසනක්.අවුරුදු තිස් ගානක එක් දරු මවක් බොහොම කළබලයෙන් ට්‍රොලියක පටවාගෙන ඇවිත් වාට්ටුවට ඇතුලත් කළා. කලින් මීමැස්මොරය ( Epilepsy) රෝගයට බෙහෙත් ගත්ත කෙනෙක්, බෙහෙත් නවත්තලා අවුරුදු දහයක් විතර , ෆිට් එක්ක ඇවිත් නෑ අවුරුදු දහයකටම, ආපහු එදා පාන්දර ෆිට් එකක් ඇවිත්.

කොහොම හරි ලෙඩාට අවශ්‍ය ප්‍රතිකාර කලා, වාට්ටුවේ ඉන්නකොට ආපහු ෆිට් එකක් ආවේ නෑ.විශේෂඥ වෛද්‍යතුමා මේ රෝගියා බලලා ඊ ඊ ජී පරීක්ෂණයක් කරගන්න කියලා උපදෙස් දීලා  අයදුම්පතකුත් අත්සන් කරලා දුන්නා.

එදා දවස ගෙවිලා ගියා. හවස ලෙඩාව බලනකොටත් කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ, හොඳට කාලා බීලා ලෙඩා නිදා ගන්නත් ලෑස්ති වෙනවා.
වාට්ටුවේ වැඩ ටික ඉවර කරලා නිලනිවසට (කාමරයට ) ගියා, රෑ දහයට විතර මෙන්න ආපහු වාට්ටුවෙන් කතා කරනවා. මේ ලෙඩාට ෆිට් එකක් ඇවිත්. මගේ කාමර සගයා තමයි එදා ඔන් කෝල් (ඒ කියන්නේ ඇමතුමකදි වාට්ටුවට මුලින්ම වාර්තා කරන්න ඕනේ ) යාළුවා එක්ක මමත් ගියා ලෙඩා බලන්න. ෆිට් එකක් ඇවිත් තමයි. අදාල හදිසි ප්‍රතිකාරය දුන්නට පස්සේ වැඩේ හරි.

කතාව පටන් ගන්නේ ඊට ගොඩක් පස්සේ. පාන්දර තුනට විතර ආපහු මේ ලෙඩාට ෆිට් එකක් ඇවිත් , ඒක ලේසියෙන් නැවතිලා නෑ. බෙහෙත් වලට නැවතිලත් නෑ, ජේෂ්ඨ වෛද්‍ය නිළධාරි අයියත් ඇවිත් බැලුවා, හරි ගියේ නෑ, අන්තිමට විශේෂඥ වෛද්‍යතුමියටත් කතා කරන්න වුනා, ඒ උපදෙස් අනුව වැඩ කරලත් ෆිට් එක නැවතුනේ නෑ, අන්තිම පියවරට යන්න සිදුවුනා, ඒ තමා ලෙඩාව සිහි නැති කරලා කෘතිම ස්වසනය නලයක් මගින් දෙන්න, සමහරවිට ඔබ දැකලත් ඇති ඇම්බු බෑග් (Ambu) කියලා බෝලයක් වගේ එකක් මගින් කෘතිම ස්වසනය දෙනවා. බෙහෙත්  කීපයකුත් දිගටම යනවා, දැන් යන්තම් ෆිට් එක පාලනය වුනා. වැඩ කරන එකම මොනිටරයක්වත් නැතිව, ඕන කරන බෙහෙත් වාට්ටුවේ හරියට නැති හින්දා ඉස්පිරිතාලේ වාට්ටු ගනනේ ගිහින් ඉල්ලගෙන ඇවිත් හදිසි තත්වයක් පාලනය කරනවා කියන්නේ සෙල්ලමක් නෙවෙයි, කාඩියැක් මොනිටර් (Cardiac monitor) එහෙම හරියට වැඩ කරන්නේ නෑ, ඒවා සපයන්න ලොකු තැන් වලට උවමනාවකුත් නෑ, බොහෝම අඩුපාඩු මැද කාර්යමණ්ඩලයේ කැපවීම මත ලෙඩ්ඩු බේරෙනවා. ඉතින්
මෙහෙම බටයක් දාලා වාට්ටුවේ දිගටම කෘතිම ස්වසනය දිදී තියාගන්නත් බෑ, ඒකට දැඩි සත්කාර ඒකකයකට යවන්න ඕනේ යාන්ත්‍රිකව කෘතිම ස්වසනය දෙන්න.
විශේෂඥ වෛද්‍යතුමියත් කොහොම හරි පාන්දර 5.30 විතර වෙනකොට ආවා. දැන් හතර අතේ කතා කරනවා අයි සී යූ ඇඳක් හොයාගන්න. කොහොම හරි අන්තිමට නාවලපිටිය රෝහලේ ඉඩක් තියනවා කියලා හොයාගන්න පුළුවන් වුනා. පොඩි ප්‍රශ්නයක් නැත්තෙමත් නෑ. ඒ මොකද කියනවා නම් මේ ලෙඩාගේ සී ටී පරීක්ෂණයක් එහෙමත් කරන්න වෙනවා.එතකොට මහනුවර හරි පේරාදෙනියේ අයි සී යූ එකක හිටියා නම් වැඩේ ලේසී.

කොහොම හරි විශේෂඥ වෛද්‍යතුමියගේ කැපවීම මත අන්තිමට මහනුවර මහ රෝහලේ අයි සී යූ එකේ ඇඳක් හිස් කරලා ලබාගන්න පුළුවන් වුනා. දැන් ලෙඩාව නුවර ගෙනියන්න හදන්නේ. වෙලාව උදේ හය හමාර විතර ඇති.ලෙඩ්ඩු බලන්න නෑදෑයෝ එන වෙලාව. ලෙඩාගේ සැමියත් ලෙඩාව බලන්න ඇවිත්.මේ ලෙඩාගේ සැමියාගේ මූන බලන්න බෑ, මොකද කියනවා නම් දුක වගේම අවිනිශ්චිතතාවයකින් මූන පුරවාගෙන අහස උසට ලොකු බලාපොරොත්තුවකින් බිරිඳගේ ජීවිතය අපේ අතට බාරදීලා නිහඬව බලාගෙන ඉන්නවා. කොහොමහරි මේ ලෙඩාව ඊට පස්සේ ගිලන් රථයෙන් ගම්පොළ ඉඳලා මහනුවරට ගෙනියනවා. දිගටම කෘතිම ස්වසනය දෙන ගමන් තමයි යන්නේ.
ගිලන් රථය එළි දල්වාගෙන සයිරන් නාද කරගෙන යනවා. මග දිගට මිනිස්සුන්ගේ නොමිනිස් හැසිරීම් දැක්කම කෝපයක් ඇතිවෙන එක වලක්වන්න බෑ.පාරේ බහුතරයක් ත්‍රීවීල් කාරයන්ට නම් කිසි ගානක් නෑ.ඇම්බියුලන්ස් එකක් ලයිට් විතරක් දාගෙන යනවා කියන්නේ අමාරු ලෙඩෙක් ගෙනියනවා හැබැයි ගොඩාක්ම අමාරු නෑ ලොකූ හදිසියක් නෑ.සයිරන් එකත් දාගෙන යනවා කියන්නේ හොඳටම අමාරු ලෙඩෙක් ඉතාම හදිසි කියන එක.(අනික් තැන්වල කොහොමද දන්නේ නෑ, හැබයි ගම්පොල නම් ඇම්බියුලන්ස් රියදුරු මහතා ඒ යන වෛද්‍යවරයාගෙන් අහනවා සයිරන් එක දාන්න ඕනේද කියලා )දෙපාරක් හිතන්න එපා කොච්චර හදිසි වුනත් කමක් නෑ අයින් කරලා පාරේ ඉඩ දෙන්න. සමහරවිට ඔබ නොදැනුවත්වම ඒ ඇම්බියුලන්ස් එකේ යන්නේ ඔබේ ආදරණීයයෙක් වෙන්නත් පුළුවන්.
ඇම්බියුලන්ස් එකක් එනවා දැක දැකත් කහ ඉරෙන් ලතාවට පාර පනින මිනිස්සු, වෙට්ටු දාන ත්‍රීවිල් කාරයෝ වගේම සුපිරි ජීප් රථයක, නලා හඬවලත් ඉඩ නොදුන් කිසිදා රෝගී නොවෙන මිනිසාත් හැරුනම ඉඩ දුන්න හැමෝටම පින් දීලා අපි මහනුවරට ආවා.

මහනුවරට දැන් රෝගියාව ඇතුලත් කළා.මහනුවර හදිසි ප්‍රතිකාර ඒක්කයේදී රෝගියාව පරීක්ෂා කළා, හදිසි සී ටී පරීක්ෂණයක් හා ඊ ඊ ජී පරීක්ෂණයක් කරන්න සැලසුම් කළා. මෙතනත් පොඩි ප්‍රශ්නයක් තියනවා. ලෙඩාව අපි අරගෙන ගියා තමයි, දැන් මහනුවරින් බාරගෙන තියෙන්නේ, හැබැයි ලෙඩාව සීටී පරීක්ෂණයට ගෙනියන්න කවුරුත් නෑ. ඒකට මහනුවර රෝහල් කාර්යමණ්ඩලය එන්නේ නෑ. අපේ  කට්ටියටම ලෙඩාව මේ හැම තැනටම එක්ක යන්න වුනා. කෘතිම ස්වසනය දෙන ලෙඩෙක් තනියම යවන්නත් බෑ, හදිසියක් වුනොත් කියලා වෛද්‍යවරයෙකුත් යන්න ඕනේ.
කොහොම කොහොමහරි ඔය පරීක්ෂණ ඔක්කොම ඉවර කරලා අයි සී යූ එකට ලෙඩාව දානකොට දවල් එකොළහත් පහු වෙලා.පාන්දර ඉඳලා දඟලලා දඟලලා කොහොමහරි ලෙඩාඅගේ වැඩේ සාර්ථකව කරගන්න පුළුවන් වුනා. මෙතන කාර්යමණ්ඩලයෙන් නේවාසික වෛද්‍යවරයා වන මම විතරයි පාන්දර ඉඳලා ලෙඩා එක්ක ඉන්නේ, නර්ස් නෝනයි ඇටෙන්ඩන්ලා දෙන්නයි උදේ වැඩට ආව අය.
උදේ  පාන්දර ඉඳලා මේ ලෙඩා එක්ක ඔට්ටු වෙලා අන්තිමට අයි සී යූ එකට  නිරුපද්‍රිතව   ගෙනත් බාර දුන්නට පස්සේ මහන්සියයි බඩගින්නයි එක්ක එලියට එන්න හදනකොට මේ ලෙඩාගේ  ලඟ උදේ ඉඳන් හිටපු අක්කා මට කතා කළා.  "ඩොක්ටර් ගොඩක් පින් කරපු හැමදේටම, උදේ ඉඳලා මහන්සි වුනා, වතුර ටිකක්වත් නෑ නේද,යෝගට් එකක් තියනවා කන්න සර් " කියලා කිව්වා. ඒ වචන ටිකම ඇති බඩ පිරෙන්න. සමහර විට ඒක මේ ලෙඩාට ගෙනාව යෝගට් එක වෙන්න ඇති. මම ඒක එපා කියලා පින් දුන්නට ස්තූති කරලා, ඒ පින කලින් දවසේ නිදිමරාගෙන මේ ලෙඩාව බලපු මගේ මිතුරාටත් ජේශ්ඨ වෛද්‍ය නිලධාරී අයියාටත් , පාන්දරම ඇවිත් වැදගත් තීරණ ඉක්මනින් ගත් විශේෂඥ වෛද්‍යතුමියටත් අනුමෝදන් කරලා එන්න පිටත් වුනා.