විසිරුණු මිදුල හැම තැන කොළ බිමට වැටී
දුහුවිලි සිතුවමින් ඇතුලත රටා ඇඳී
ලොකු තැන නොමද උදහස් වී අසන ලදී
මහේෂ්වරී ඊයේ නොම දකින ලදී
දින දෙක තුනක් කුස ඇත හුදෙකලා වී
ඒ බැව් නිසා පා යුග වාරුවද සිඳී
දෙල්තොට බසය වෙත දෙන්නට මුදල් නැතී
කියනට කෙසේ අරඹනු මුව ගොළුව ඇතී
දෙකකින් එකෙක් රෝගී දරුවෙකුද වුනී
දරුවන් පියා ඔත්පල වී ඇඳක නිදී
තුන් සියයකට අඩුවෙන් දිනයකට ලැබී
යන්තම් එයින් සිව් කුසයක් රකිනු ඇතී
අද්දා දෙපය රෝහල වෙත ඇදෙන ලදී
ඇඟ පත විඩාවට ඔසුවක් පතනු සිතී
රෝහල අහස කැරකෙන බව දකිනු ලැබී
සිහි එන විටක ඇය බා උනි ඇඳක එහී
සුවයක් නොලැබ මා හමුවට පැමින රැඳී
ඉල්ලා සිටී බෙහෙතක් සුව සැදුම සරී
මේ හැම දෝස සුව කරනට බෙහෙත් පෙතී
මේ ලොව නොමැති බව පවසනු කෙලෙස සකී
විසි හත සවස රිය සැනකෙළි මහ නුවර
තද බද සමඟ කන බොන උන් යන අතර
උදයෙහි දුටුව නොදකින ලොව වැසු තිමිර
මිරිඟුව දවයි හදවත නොදකින කතර
ඔබ මා කා බී විනෝද වන මේ පොඩි ලංකාව ඇතුලේම එදා වේල හොයාගන්න බැරි, රැකියාවට එන්න බස් එකට සල්ලි නැති, නොකා නොබී සොච්චම් පඩියක් ගන්න රැකියාවට ඇවිත් කලන්තේ දාලා වැටෙන මිනිස්සු ඉන්නවා. වැඩි ඈතක නෙවෙයි අතේ දුරින්. දවසේ පඩිය රුපියල් 300ක්වත් නැති මිනිස්සු ජීවත් වෙන්නේ කොහොමද කියලා කවදාහරි ඔබ හිතුවාද. රු2500කින් ජීවත් වෙන්න පුලුවන් රටක මෙහෙම මිනිස්සු කාටවත් පෙනෙන්නේ නෑ.පෙනුනත් දකින්නේ නෑ. මෙහෙම කෙනෙක් ඉස්පිරිතාලේ බෙහෙත් ගන්න පෝලිමේ ඉන්නකොට කලන්තේ හැදිලා වැටිලා, පස්සේ ඇවිත් මගෙන් බෙහෙතක් ඉල්ලුවා. බෙහෙත් පෙත්තකින් මේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත සනීප කරන්න පුලුවන් වුනා නම් මේ ලෝකේ මීට වඩා ගොඩාක් ලස්සන සුන්දර තැනක් වෙන්න ඉඩ තිබුනා. ඒ සිදුවීම වුනේ පසුගිය සිකුරාදා ( ජුනි 27). ජූනි 27 විශේෂයෙන් කිව්වේ ඇයි කියලා මහනුවර හරහා ගිය කෙනෙක් නම් දන්නවා.
No comments:
Post a Comment