ලෙඩෙක්

සමහර විට අපිට  නොසිතූ වෙලාවක නොසිතූ අකරතැබ්බ වලට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙනවා.පසුගිය දවසක තිරිකුණාමලයේ විනෝද සංචාරයක් ගිය මටත් වුනේ එහෙම වැඩක්.දවස් දෙකක මේ සංචාරයේ පළවෙනි දවසේ නවාතැන වුනේ නිලාවැලි වෙරළ ආසන්නයේ පිහිටි මහජන බැංකුවේ නිවාඩු නිකේතනය.  මහනුවර ඉඳලා තිරිකුණාමලයට යනකොට තරමක් හවස් වුනා. හැබැයි හවස් වුනා කියලා කට්ටිය චාරිකාවේ වැදගත්ම වැඩේ අතහරින්න කැමති වුනේ නෑ. ඒ තමා මුහුදේ නාන එක. කට්ටියම හැකි ඉක්මනටම මුහුදු වෙරළට ගියා. හැබැයි ඒ වෙනකොටත් වෙලාව හවස හයට විතර ඇති. කළුවරත් වැටීගෙන එනවා.

ඔන්න කට්ටිය මුහුදු වෙරළට ආවා.තීරණය එල්ලේ ගහන්න. කණ්ඩායම් දෙකකට බෙදුනා. බොහොම උද්වේගකර එල්ලේ තරඟ දෙකක් පැවැත්වුනා .ටිකකින් ආලෝක තත්වය අයහපත්. බෝලෙ පෙනෙන්නේ නැති තරමට කළුවරයි. එල්ලේ ක්‍රීඩාව නැවැත්තුවා. දැන් කට්ටියම පිට්ටු ගහන්න තීරණය කළා. (පිට්ටු ගහන්න දන්නේ නැති අය දන්න කෙනෙක් ගෙන් අහ ගන්න ) කොහෙන් කොහෙන් හරි පොල්කටු දෙකකුයි තැඹිලි කෝම්බෙකුයි කොරළ් පර කෑල්ලකුයි හොයාගත්තා. වැඩේ හරි. කාසියේ වාසිය අනුව මුලින් පිට්ටු කඩන කණ්ඩායම මගේ කණ්ඩායම.
පිට්ටුව කඩලා දුවන්න ගත්තා. කළුවරයි වෙරලේ පොඩි පොඩි වලවල් වැලි  කඳු බෝතල් කටු එහෙම හැම තැනම. මම දුවගෙන යනකොට වලකට කකුල ගිහින් හැරවිලා වැටුනෙ නැද්ද හරියට කෙසෙල් ගහක් කැපුවා  වාගේ. ක්‍රීඩාශීලීත්වය උපරිම වෙලාවක්. නැගිටලා දුවන්න ඕනේ. හැබැයි මාර වැඩේ. දුවන්න තියා නැගිටගන්න බෑ. ඒ මදිවාට ඉවසන්න බැරි තරම් වේදනාවක්. කකුල හොලවන්නවත් බෑ , වේදනාව වැඩි වෙනවා.වටේ හිටපු අනික් කට්ටිය බලනවා මම මොකද කරන්නේ කියලා. දෙපයින් හිටගන්න බෑ වැටෙනවා. දරුණු මාංශ පේශී ඉරී යාමක්.
දුක යනු සෙල්ලම එතනින්ම අහවර වීම සහ මුහුදේ නෑමට නොලැබීමයි.  බොහෝම අමාරුවෙන් සගයන් දෙදෙනෙකුගේ උදව්වෙන් නොන්ඩි ගගහා වේදනාව දරාගෙන නවාතැනට ආවා.නවාතැනට ඇවිත් නාලා කකුලට බැන්ඩේජ් එකක් දාලා වේදනා නාශක පෙත්තක් බීලා පොඩ්ඩක් නිදාගන්න බැළුවා. මොන නින්දද? වේදනාව එන්න එන්නම වැඩී. දරාගන්නම බෑ. අම්මයි තාත්තයි නංගීයි ලඟම ඉඳගෙන ඉන්නවා ,වේදනාවෙන් ඇඹරෙනකොට ටිකක් හරි සහනයක් ඒ අය ළඟ ඉන්න එක.කකුල හොලවන්නවත් බෑ. මොනවා කරන්නද, යමු ඉස්පිරිතාලෙට. අන්තිම තීරණය ඒක. දොස්තර වුනත් අසාධ්‍ය ලෙඩෙක් වෙන වෙලාවක් එනවා
.




 කොහොමද ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්නේ? ත්‍රිවීල් එකක? අඩි හයක් උස කෙනෙක් කකුල නවන්න බැරිව ඉන්නකොට කොහොමද තීවීල් එකක යන්නේ? චාරිකාව ආව බස් එකෙන්ම මාව ඉස්පිරිතාලයට එක්කගෙන යන්න පිටත් වුනා. දැන් තව ප්‍රශ්නයක්. ඩ්‍රයිවර් මහත්තයාට ප්‍රශ්නයක්. "දැන් මහත්තයා ඉස්පිරිතාලෙට ගියොත් ටිකට් කපන් නැතිවෙයිනේ? එතකොට කොහොමද හෙට යන්නේ? " මම වේදනාවෙන් දඟලනකොට මේ ඩ්‍රයිවර් කාරයා මෝඩ ප්‍රශ්න අහනවා. මම කියලා ටිකට් කපාගන්නම් කිව්වම මනුස්සයා ඒක පිළි අරගෙන බස් එකේ ගමන පටන් ගත්තා.
තවත් ප්‍රශ්නයක්.  කොහෙද දැන් ඉස්පිරිතාලෙ තියෙන්නේ? පාරේ හිටිය මිනිස්සුන්ගෙන් අහ අහ ඉස්පිරිතාලෙට යන්න ගියා. පරංගියා කෝට්ටේ ගියා වගේ පාර වැරදි වැරදි ඉස්පිරිතාලෙට ගියා. රෝගියාගේ වේදනාව උත්සන්නයි. කොහොම හරි ඉස්පිරිතාලෙට ගියා. ගේට්ටුව ගාවදී තවත් ප්‍රශ්නයක්. බස් එකක් ඉස්පිරිතාලෙ ඇතුලට දාන්න දෙන්න බෑ කියලා ආරක්ශක නිළධාරියා කියුවා. මගෙත එක්ක ඒ වෙලාවෙ බස් එකේ ගිය බන්දුල අයියා මෙහෙම කිව්වා "දොස්තර කෙනෙක් තමයි මේ ලෙඩ වෙලා තියෙන්නේ ඇවිදින්න බෑ, බස් එකේ ආවේ කකුල නවන්න බැරි හින්දා" නොඇරුනු ගේට්ටුව ඒ වෙලාවෙ විවර වුනා. හැබැයි බන්දුල අයියා ඒ කියපු විදිහට බස් එකේ ගිය අපි ඔක්කොටම හිනා.
ජීවිතේ දෙවනි වතාවට රෝද පුටුවක ගිහින් හදිසි අනතුරු වාට්ටුවට ඇතුලත් වුනා. ත්‍රිකුණාමලයේ රෝහල නම් අති විශිෂ්ටයි. අළුත් ගොඩනැගිලි. හරිම පිරිසිදුයි. රෝගීන් ඇතුලත් කරන තැන විශිෂ්ටයි.ඔක්කොම පරිඝනක ගත කරලා. නම, වයස, ග්‍රාම සේවක කොට්ඨාශය ඔක්කොම අහලා ටයිප් කරලා ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් දෙනවා ටිකට් එකේ මුල පිටුව හැටියට. මම මේකට විශිෂ්ටයි කියන්නේ හේතු කීපයක් නිසා.
 පසු කාලීනව සමීක්ෂන එහෙම කරන කෙනෙකුට මේ ඉලෙක්ට්‍රොනික් දත්ත ගබඩාව ඉතාම පහසුවක්. මොකද කියනවා නම් රෝගීන් ගැන දත්ත ඉතා පිළිවෙලට පහසුවෙන් ලබාගත හැකි පරිදි ගබඩා වෙලා තියනවා. ඒ වගේමයි (lol :P ) වෛද්‍යවරුන්ගේ මුතුවන් අකුරින් ලියන දත්ත වලට වඩා මේ දත්ත කියවන්න පුළුවන්. අනික හරිම ඉක්මන්.
 දැන් ඉතින් හදිසි අනතුරු වාට්ටුවට ආවා. විනාඩියක් විතර රෝදපුටුවේ වේදනාවෙන් ඉන්නකොට හෙද නිළධාරියෙක් ඇවිත් ඇඳකට දාන්න කිව්වා. වෛද්‍යවරයෙක් ඇවිත් බලලා කතා කරලා අවශ්‍ය ප්‍රතිකාර ලබා දුන්නා. හෙද නිළධාරීන්ගේ සහ වෛද්‍යවරයාගේ මෙන්ම ඇටෙන්ඩන්වරුන්ගේද සැලකිල්ල උපරිමයි.විශේෂයෙන් කියන්න ඕනේ මේ හෙද නිළධාරින් සියල්ලම දෙමළ , ඒ අයට සිංහල හොඳට බෑ, හැබැයි කැඩිච්ච සිංහලෙන් හා ඉංග්‍රීසියෙන් මා එක්ක කතා කරලා උපරිම සුව පහසුව සැලසුවා. හැම රෝගියාටම මෙහෙමද නැතිනම් මම වෛද්‍යවරයෙක් නිසා මට විශේෂ සැලකිල්ලක්ද දන්නේ නෑ.

කොහොම හරි පැය කීපයක් රෝහල්ගත කරලා ප්‍රතිකාර කළාට පස්සේ තරමක් වේදනාව අඩු වුනා. වෙනත් අමාරුවක් නැති නිසා ටිකට් කපාගෙන ආපසු යන්න පිටත් වුනා. ඒ එන ගමන් තව තව දේවල් දැනගන්න ලැබුනා. එතන හිටපු සිංහළ ඇටෙන්ඩන්ලා කීප දෙනෙක් මා සමඟ ගිය පවුලේ කට්ටිය හා මිතුරන් කීප දෙනා එක්ක බොහොම හිතවත් වෙලා. යනකොට රෝදපුටුව බස් එක ලඟටම තල්ලු කරගෙන ආවා. සර් මේ පැත්තෙ ආවොත් ඇවිත් යන්න කියන තරම් ඔවුන් සුහදයි.මමත් ඉතින් පේරාදෙණිය රෝහල/ න්‍යශ්ටික වෛද්‍ය ඒකකය පැත්තෙ ආවොත් කතා කරන්න කියලා පිටත් වුනා.

 සතියක් විතර නොන්ඩි ගහන්න වුනත් , දවස් කීපයක් නිවාඩු දමන්න වුනත් මේ සිදුවීමෙන් පාඩම් කීපයක් ඉගෙනගත්තා.එයින් වැදගත්ම එක තමයි මේ. අපි ළඟට එන්නේ අසරණ වෙච්ච රෝගීන්. ඔවුන්ගේ වේදනාව තේරුම් නොගන්නාතාක් කොච්චර බෙහෙත් කළත් සුව වෙන්නේ නෑ කියන එක. වේදනාවක් විඳින්නම ඕනේ ඒකෙ කටුක රසය තේරුම් ගන්න, එහෙම නැතිව , වේදනාවෙන් කෑගහන ලෙඩෙකුට සැර වැර කලා කියලා බැන්නා කියලා ඒ වේදනාව අඩු වෙන්නේ නෑ . මේක සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ හැමෝටම අදාලයි. සරළව කියනවානම් වෙදෙක් වෙන්න කළින් ලෙඩෙක් වෙලා ඒ අත්දැකීම ලැබීම ගොඩක් දේවල් හිතන්න පොළඹවනවා.