පේරාදෙණියේ විශ්වවිද්‍යාලයේ 2013 වසර වෙනුවෙන් උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය පසුගිය දිනක පැවැතිවුනා. විශ්වවිද්‍යාලයක වාර්ෂිකව පැවැත්වෙන වටිනාම සහ වැදගත්ම උත්සවය, උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය කියලා අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ.තවමත් උපාධිලාභියෙකු නොවී ඒත් විශ්ව විද්‍යාලයේ තාවකාලික ආචාර්යවරයෙකු ලෙස උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයයේ සංවිධාන කටයුතු වලට දායක වෙන්න අවස්ථාව ලැබුනු නිසා උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය දිහා කවුරුවත් නොදකින පැත්තකින් දැක්කා කිව්වොත් වැරදි නෑ.
මේ දිනය බොහොම විචිත්‍රවත් ගාම්භීර විදිහට සිත්තම් කරන්න විශ්ව විද්‍යාලය මාස ගනනාවක් මහන්සි වෙන බව නම් නොකියාම බෑ. කතාව දැන් හරවමු උපාධි ප්‍රදානෝත්සව දිනය දිහාවට. පොඩි වැස්සකට පස්සේ අර පේරාදෙණියේ ලස්සන දෙගුන තෙගුන වෙලා තියන උදෑසනක වෙනදාට වඩා ගාම්භීර විදිහට ඉර පායනකොට, ගලහ හන්දිය දිහාවට හැම පැත්තෙන්ම වාහන පෝලිමක් ගලාගෙන එනවා. සරසවියේ රස දන්න බොහෝ දෙනෙක් මේ වාහන පෝලිමට බනින්නේ නැති වුනත් සමහර රියදුරෝ නම් අධික මාර්ග තදබදය නිසා නොසෑහෙන්න බනිනවා ඇහුනා සරසවි සිසුන්ට.බොහෝම සතුටින් ගලහා හන්දියෙන් ඇතුල් වෙනකොට ඒ සතුට හුලං ගිය බැලුමක් වගේ හැකිලුනා. ඒ දවස් 150කට වැඩි ගනනක්, ඒ කියන්නේ අවුරුද්දකින් බාගයක් අව්ව වැස්ස මැද ගලහ හන්දියේ අට්ටාලයක, තම ගැටළු වෙනුවෙන් අමන බීරි අලින්ට වීනා වයන සම සෞඛ්‍ය පීඨයේ සහෝදර සහෝදරියන් විඳින දුක දැක්කාම.ව්ශ්ව විද්‍යාලයට එන්නේ ඉගෙනගන්න මිසක් අරගල කරන්න නෙවෙයි, නමුත් පාලකයන්ගේ අදූරදර්ශී තීරණ නිසා විනාශ වෙන වටිනා උගත් තරුණ ජීවිත වෙනුවෙන් අරගල කරන්නට සිදු වෙනවා.
කොහොම කොහොමින් හරි උදේම උපාධිධාරීන්ව පෝලිමේ බොහොම ලස්සන පෙරහැරකින් උපාධි ප්‍රධානෝත්සව ශාලාවට එක්ක යනවා.මේවා ඉතින් හැමෝම දකින දේවල්නේ.
කොහොම හරි මේ දවස විශ්ව විද්‍යාලයට හරියට සැනකෙළියක් වගේ.එක එක පීඨ වල නංගිලා මල්ලිලා එක එක වෙළඳාම්. හරියට අර සැනකෙළි කාලේට තියන තොරොම්බෝල් කඩ වගේ.ටී ෂර්ට්, අත් පළඳනා, කැප්, මග්, ටෙඩී බෙයාලා, මල් පැල මේ මොකුත් නැත්නම් බීම එහෙමත් නැතිනම් අඹ විකුනන වෙලෙන්දෝ හරි හරියට. ඒකත් බොහොම සුන්දර අත්දැකීමක්.
වෙනදාට කවුරුත් රිදවන්නේ නැති සරසවියේ කොළ පාට ලස්සන තණකොල පිටියට අද නම් බොහොම අපලයි.ලංකාවේ හතර පැත්තෙන්ම ආව වාහන වලට අහිංසක ළපටී තෘණ පත් යට වෙලා, හරියට බල සම්පන්න පාලකයන්ගේ අමන අදූරදර්ශී තීරණ වලට හැමදාම යට වෙන නිදහස් අධ්‍යාපනයේ විකසිත කුසුම් වන රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල සිසු සිසුවියන් වගේ.
උපාධි ප්‍රධානෝත්සව ශාලාවට යන අතරමග තමන්ගේ දරුවා උපාධිය ලබනවා දකින්න ආව නෑදෑ හිත මිතුරෝ පිරිලා. බිම පැදුරු එළාගෙන, කෑම කනවා, පොඩි දරුවෝ නළවනවා, වයසක ආච්චිලා සීයලා නිදි, සමහරු තැඹිලි කපාගෙන බොනවා. මේ අය හැමෝම සාමාන්‍ය මිනිස්සු, රටේ බහුතරයක් වෙසෙන මධ්‍යම පාන්තිකයෝ. නිදහස් අධ්‍යාපනය නිසාම තම දරුවන්ගේ ජීවිත වඩාත් ඉහල , වඩාත් සැපවත් කිරීමට වෙහෙසිලා, ඒ ඵල නෙලාගන්න ඇවිත් තිබුනේ. ඒ හැමෝම බොහොම සතුටින් හිටියේ, ගිනි ගහන අව්වේ වුනත් කිසිම ගානක් නැතිව බොහොම සතුටින් හිටියා, මමත් ඉතින් වචනයක් දෙකක් කතා කරලා බැලුවා එතන උන්නු කෙනෙක් එක්ක.ඒ කතා කළ කෙනා උපාධිය ගන්න සරසවි සහෝදරයගේ බාප්පා. එයාලා තංගල්ලෙන්, කලින් දවසේ නෑදැයෝ කට්ටියම එකතුවෙලා වෑන් එකක් හයර් කරගෙන නුවර ඇවිත්. දරුවා උපාධිය ගන්නවා බලන්න අම්මයි තාත්තයි ගිහින් , අනික් නෑදෑයෝ ටික උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය අවසන් වෙනතුරු බලාගෙන ඉන්නවා.
උපාධි ප්‍රධානය තිබුනේ කොටස් දෙකකට, උදේ වරුවේ උත්සවය හවස එකට විතර ඉවර වුනා. හැබැයි උදේ උත්සවය ඉවර වෙනකම් මම එතන ඉන්නකොට දකින්න ලැබුනු දේ ගැන නම් එච්චර සතුටු නෑ. මොකද බහුතරයක් දෙමව්පියෝ තමන්ගේ දරුවාට උපාධිය ලැබුනාට පස්සේ උත්සව සභාවෙන් එළියට යන්න දොර ළඟ කළබල කරනවා. හැබැයි ආරක්ෂක අංශය කාටවත් යන්න දෙන්නේ නෑ, ඒමොකද කියනවා නම් උත්සවයේ ගරු ගාම්භීරත්වය උදෙසා එහෙම යන්න දෙන්නේ නැති නිසා. අතරමගින් නැගිටලා යන්න දෙන්නේ නෑ කියලා ආරාධනා පත්‍රයේ කියලා තිබුනත් මේ අයට ඒ ගන වගේ වගක් නෑ. සරසවියේ අපි නම් එකෙකුට ප්‍රශ්නයක් ආවාම ඒකට එළියට බහින්නේ පීඨයක් හැටියට නැත්නම් බැච් එකක් විදිහට එකට, තනි තනිව තමන්ගේ ගමන් යන කීප දෙනෙක් හිටියාට බහුතරයක් එකා වගේ වැඩ කළා. නමුත් බහුතරයක් දෙමාපියන්ගේ නම් ඒ ගති ගුණය දැක්කේ නෑ. ඉතින් ඔහොම එක එක්කෙනාට අතරමැදදී යන්න දුන්නා නම්, අන්තිමට උපාධිය ගන්න එකාට අත්පුඩියක් ගහන්නවත් කවුරුත් නැති වෙනවානේ. අනෙකා වෙනුවෙන් ඉවසීම නම් තවම අපේ වැඩිහිටියන්ගේ දකින්න නෑ.
කොහොමහරි දෙවැනි කොටසත් පටන් ගත්තා. මෙතනදීත් බොහොම කළකිරෙනසුළු අත්දැකීමක් , තමන්ගේ දරුවාගේ ජීවිතේ වැදගත්ම දවස දැකගන්න ආව දෙමාපියන්ගේ ඉවසීම නම් බින්දුවයි. පෝලිමට උපාධි ශාලාවට ඇතුළු කරන්න ගියාම තල්ලු කරගෙන පෙරලාගෙන බැනගෙන හරිම අශෝබන විදිහට තමා බහුතරයක් අතුල් වුනේ . හැමෝටම ඇති තරම් ඇතුලේ ඉඩ තියනවා වුනාට, මිනිස්සුන්ගේ ඉවසිම නම් බින්දුවටත් එහා.ඒ මදිවාට කලින් කියලා තිබුනත් ජංගම දුරකතන ගෙනෙන්න එපා කියලා හැමෝම වගේ අරන් ඇවිත් ආරක්ෂක අංශ එක්ක වාද කරගන්නවා. තමන්ගේ දරුවන් උසස් තැනකට ගෙන ආව උසස්, ගෞරවනීය දෙමාපියන් ආරක්ෂක නිළධාරීන්ගෙන් බොහොම නරක විදිහට බැනුම් අහගන්නවා කළබලය නිසා. ඒ ගැන නම් බොහොම දුක හිතුනා.මමත් පුළුවන් විදිහට සෙනග අඩු දොරටුවක් පැත්තට ගොඩක් දෙනෙක් යැව්වා අඩුම ගානේ බැනුම් අහගන්නේ නැතිව කරදරයකින් තොරව ඇතුලය යයි කියලා හිතලා.
මේ දෙමාපියන් අතර බොහෝම ඉහළ රැකියා කරන ධනවත් අය කීප දෙනෙක්ම දැක්කා. ඒ අතර විශේෂඥ වෛද්‍යවරු කීප දෙනෙකුත් සිටියා. මට හරිම සතුටුයි , ඒ මොකද කියනවා නම් කොච්චර සල්ලි තිබුනත් "කට්ට කාගෙන" උසස් පෙල සමත් වෙලා "කට්ට කාගෙන" රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල වලින්ම උපාධිය ගන්න ඔවුන් පෙළඹිලා තියෙන්නේ අපේ පාලක අමනයන්ට තවමත් නොතේරෙන යතාර්ථය ඔවුන්ට වැටහිලා තිබුනු නිසා. ඒ යතාර්ථය තමා, රාජ‍ය විශ්ව විද්‍යාල වලින් නිදහස් අධ්‍යාපනය හරහා ලබාගන්නා පන්නරය හතු පිපෙන්නා වගේ පිපෙන බාල උපාධි කඩ වලින් ලබා ගන්න බැරි බව. නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් විශ්ව විද්‍යාල වලින් අපි සමත් වෙන්නේ විභාග විතරක් නෙවෙයි , අපි ජීවිතයම සමත් වෙනවා ඒක මුදල් දීලා ලබාගන්න බැහැ. මම මේ කිව්ව දේට විශ්ව විද්‍යාලයකට ආව නැති අය නම් පළු යන්න බනී. හැබැයි මම කියන්නේ බොරු නම් යන්න ආදී විද්‍යාර්ථිකයන් වාර්ෂික සුහද හමුවකට, ගිහින් අහගෙන ඉන්න ඔවුන් කතා වෙන දේවල්. ඊට පස්සේ යන්න පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාලයකට ගිය උදවියගේ ගෙට් ටුගෙදර් එකකට.ඊට පස්සේ ඔබම තීරණය කරන්න.
කොහොම කොහොම හරි හවස දෙක විතර වෙනකොට උත්සව ශාලාවම උපාධිලාභීන් හා දෙමාපියන්ගෙන් පිරුනා.බොහෝම ගරු ගාම්භීර විලාශයට පේරාදෙණිය සරසවියේ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයේ දෙවැනි අදියරත් ආරම්භ වුනා. එතනින් එන්න පිටත් වෙනකොට මට මෙහෙමත් හිතුනා. නිදහස් අධ්‍යාපනය නැති කරන්න ඕනේ කියන සහ පෞද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල වලට ආවඩන හා රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාලවලට කුඩම්මාගේ සැලකිලි දක්වහ හැමෝම උපාධි ප්‍රදානෝත්සව ශාලාවේ දොර ගාව තියන්න ඕනේ.මොකද කියනවා නම් එතනින් ඇතුළු වන අහිංසක අම්මලා තාත්තලාගේ මුහුනේ තියන සතුට, අහිංසක ආඩම්බරය , සැනසීම, බලාපොරොත්තුව දැක්ක කෙනෙක් ආපහු කිසිම දවසක නිදහස් අධ්‍යාපනය නැති කරන්නේවත් කැම්පස් ගිය එවුන්ට බනින්නේවත් නෑ.
