දවල් 11ට විතර පොඩි දරුවෙක් එක්ක වැඩිහිටි කාන්තාවන් 3 දෙනෙක් ආවා. ඇවිත් තිබුනේ අර පොඩි දරුවාගේ වකුගඩු සම්බන්ධ (DMSA) ස්කෑන් පරීක්ෂාවකට දිනයක් ලබාගන්න.
මේ උදවිය ඇවිත් තිබුනේ කන්තලේ ඉඳලා.පාන්දරින්ම පිටත් වෙලා තිබුනා. විස්තර අහනකොට දරුවගේ අම්මා මොකුත් කියන්නේ නෑ. කිසි දෙයක් කියන්නේ නැති නිසා අර අනිත් කාන්තාවගෙන් මේ රෝගී දරුවා ගැන විස්තර ඇහුවා.
බලාගෙන යනකොට මේ දරුවාගේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නාටම උපතින්ම කතා කරන්න බෑ (ගොළුයි ) ඒ මදිවට කන් ඇහෙන්නෙත් නෑ ලු. හැබැයි දරුවා හොඳට කතා බහ කරනවා. පොඩි සැනසුම් සුසුමක් පිට උනේ, දරුවා හොඳට කතා බහ කරන නිසා. මම ඉතින් තව විස්තර ටිකක් අහලා බැලුවා. මේ දරුවාගේ අම්මා එක්ක ඇවිත් තිබුනේ දරුවාගේ ලොකු අම්මායි, නැන්දයි. අනේ ඒ මිනිස්සු දෙන්නා හරි හොඳයි, මේ දරුවා පොඩි කාලේ ඉඳලාම බලාගෙන තියෙන්නේ ඒ දෙන්නා. දෙමව්පියන් ගොළු වුනාට දරුවා කතා බහ ඉගෙනගෙන තියෙන්නේ මේ දෙන්නාගෙන්. තමන්ගේ දරුවෙකුට වගේ එහෙම ආදරයෙන් සහෝදරියගේ දරුවා බලා ගත්ත, තාමත් බලා ගන්න ඒ ලොකු අම්මා හා නැන්දා ගැන ලොකු සතුටක් ගෞරවයක් ඇති වුනා. ඉක්මනින් ස්කෑන් දිනයක් ලබා දීලා මේ උදවිය පිටත් කළා. යන කොට බොහොම සතුටින් තමා පිටත් වුනේ. [සතුටින් පිටත් වුනේ නැතිනම් ඉතින් ස්කෑන් එකට එනකොට කන්තලෙන් මී කිරි හට්ටියක් ගෙනෙන්නම් කියලා කියන්නේ නෑ නේ] .
හැමදාම මම දකින්න ආසාම දේ තමයි මේ. සතුටින් පිට වෙලා යන රෝගියෙක්. ඒ දේ දකින්න ලොකු වියදමක් යන්නේ නෑ කියලයි මට හිතුනේ. හොඳට කතා කරලා ඉක්මනින් අවශ්‍ය ප්‍රතිකාරය/ පරීක්ශනය කරවල පිටත් කරන එකම ඇති කියලා මට හිතුනා.
:)
ReplyDelete