මේකුළු
විලස විහිදා අත් තටු ගගන
වෙන්කර
සුගුණ කිරි ලෙස අඹ මුසු දියඹ
මින්
පෙර සඳැස වැනුවද නිම නැත සොබන
නිල්වන්
නයන සනහන බිම ධෙන හංස
මග
වැනුම...
සිරිපද
සිරස වැඳ පැන නැඟ මුදු ගුනින
මහවැලි
නදිය සිරි දළදා වැඳ ගැටඹ
අසබඩ
පවන නොහෙලන කොළ බෝ සමිඳ
වැඳගෙන
ඇදෙන හන්තානට විඳ පවන
නෙක
නෙක පැහැති සුවඳැති කුසුමන් පිපුන
ඔපයද
සුවඳ පමනැති නැති මුදු සුගුන
රජ
මල් උයන හැර පියඹති මද නුදුර
රුව
ගුන සුවඳ පිරි කුසුමකි නෙත දකින
හන්තැන
මුදුන පිස මීදුම එන හමන
මුල්
තැන නිහඬ අබිමන් වෙති වෙද පියස
මහකඳු
ඇදෙන මග තණ බිම මල් හැලුන
නොම
වෙති පළමු රුව ගුන සුවඳැති නිවුන
සඳෙස...
නිල්මිණි
පැහැය පරදන ඉඳුමිනි දෙනෙත
දිදුලන
නෙතඟ නොබලන මග හැර අවට
මිහිකත
නොවන මදකුදු කළබල දකින
රිසියෙනු
දෙනෙත පරදන සුර දෙවි නයන
නාදළු
තොළඟ මද හසරැලි නිති රැඳුන
සායම්
කුමට තොල් පෙති දෙව් ලිය විලස
මී
වෙණ ගැයෙන ඒ නද තොලඟින් අසන
සීතල
පවන ලොබ බැඳ නොම යති අවට
රිදියෙන්
රනින් කළ සුරඟන වත කමළ
දෙවියන්
වුවද ගගනත සිට නෙත හෙලන
පසු
කර ඇදෙන දෙව් ලිය රුව දැක සලිත
තුරු
පෙල පවා නොහෙලති පතකුදු ලොබින
සනහන
දෙරණ මුදු සුසිනිදු පා හෙලන
මිහිබට
ඇදෙන දෙව් ලිය වෙති නෙත පිනන
දොඩමළු
දෙනෙත සඳෙසක කවි කර යවන
සියොතුනි
හරිමි රජ සැප ලැබ ගනු සුරත
(Y)
ReplyDeleteලස්සනයි :)
ReplyDeleteThank you Budz !!!
ReplyDeleteප්රභාතය ප්රභාවත් කරන ලස්සනම කවි ටිකක්....
ReplyDeleteබොහොම ස්තූතියි
ReplyDeleteGreat!!
ReplyDeleteThank you
Delete